Aardverschuiving
Kent u de situatie waarin de dingen lange tijd redelijk stabiel een kant op kabbelen zonder noemenswaardige uitschieters, terwijl er toch ondertussen genoeg tekenen zijn dat er iets te gebeuren staat? Als water, dat haast ongemerkt steeds hoger komt en waarvan duidelijk is dat het ooit de dijk zal breken. Maar de prikkel om er onmiddellijk iets aan te doen, ontbreekt, omdat het er aan de buitenkant allemaal nog bedrieglijk rustig uitziet.
Zo’n gevoel heb ik al heel lang als het gaat om de situatie in de Nederlandse gezondheidszorg. Natuurlijk, er zijn allerlei problemen en de kosten lopen al jarenlang op. En natuurlijk geven we elkaar al heel lang signalen dat het anders moet, maar de echte sense of urgency ontbreekt. We kunnen immers nog naar de tandarts, fysiotherapeut, dokter en verloskundige. En de kwaliteit van zorg is toch alleszins
acceptabel? Dat we ondertussen bouwen op een actieve breuklijn in de ondergrond, vergeten we na ieder bevinkje het liefst weer snel.
Natuurlijk geven we elkaar signalen dat het anders moet, maar de sense of urgency ontbreekt
Kent u het gevoel waarbij duidelijk wordt dat een aanstormende aardverschuiving niet meer te keren is? Dat gevoel heb ik de laatste tijd als het om onze sector gaat. Patiënten die hun vrije artsenkeuze dreigen te verliezen, dokters die hetzelfde lot ondergaan als het om hun autonomie gaat, (para)medici die haast bezwijken onder de regeldruk. Opgevoerd door een overheid die probeert te redden wat er te redden valt en zich daarom vasthoudt aan steeds meer controledrift.
Ondertussen moeten 80-jarigen hun verzorgingshuis verlaten, moeten anderen (die ondertussen óók geacht worden tot hun 67ste te werken) zich bezighouden met mantelzorg, moeten huisartsen zo’n beetje al het andere gaan doen en krijgen gemeenten taken waarvan ze geen kennis hebben. Ik wens u toe dat het u zal lukken uw patiënten en cliënten te blijven zien. En werkelijk te blijven zien wat de kern van uw vak is. Helaas heb ik geen antwoord op de complexe situatie (en het is veel te makkelijk oordelen vanaf de zijlijn), maar ik ben er wel van overtuigd dat het begin van een antwoord ligt in uw relatie met de patiënt.
2 reacties
U schrijft: “ik ben er wel van overtuigd dat het begin van een antwoord ligt in uw relatie met de patiënt”.
U hebt het mis. Het antwoord ligt *niet* in de spreekkamer, maar in de maatschappij, dus ook bij u.
J. Terwiel
1 mei 2014 / 11:23Beste J. Terwiel. Dank voor uw reactie. Uiteraard ligt het antwoord in de maatschappij (en dus ook bij mij), maar dat is zo’n veelomvattend en tegelijkertijd nietszeggend begrip, dat niemand zich er dan werkelijk verantwoordelijk voor hoeft te voelen. Ik neem aan dat u uit mijn blog wel heeft begrepen dat ik niet bedoelde dat het antwoord op de huidige complexe situatie enkel door zorgprofessionals in de spreekkamer gegeven kan worden? Uit de inleidende zinnen op mijn slotzin mag duidelijk zijn dat ik de zorgprofessionals juist toewens dat zij in de voor iedereen moeizame situatie de verbinding met de kern van hun vak niet verliezen. En die kern ligt wat mij betreft in de relatie met de patiënt. Die mag niet verloren gaan onder de huidige druk. En wat mijn eigen verantwoordelijkheid betreft: ik doe wat in mijn vermogen ligt om daarbij te helpen. Als oud-zorgprofessional, als journalist in de gezondheidszorgsector en als mens. Want ik voel me inderdaad verantwoordelijk voor het meezoeken naar oplossingen. Mijn blog was geenszins bedoelt als aanval op onze doelgroepen. Marjan Enzlin, hoofdredacteur.
Marjan
1 mei 2014 / 19:45