Angst

Een woordvoerder van het Diakonessenhuis in Utrecht heeft laten weten dat de veiligheid van patiënten was en is gegarandeerd. Verderop in het nieuwsbericht lezen we: “Al onze artsen en andere professionals zetten zich dagelijks samen in voor goede en veilige patiëntenzorg”.

Dat ze zich daar allemaal voor inzetten, geloof ik zonder meer. Maar doen ze dat echt samen, zoals de woordvoerder wil doen geloven? De directie van het ziekenhuis liet eerder juist weten bezorgd te zijn over de veiligheid van patiënten. Die bezorgdheid uitte de directie – lazen we in de berichtgeving – omdat in huis sprake is van een angstcultuur, omdat bestuur en medische staf met elkaar overhoop liggen, omdat een hiërarchische afstand bestaat tussen medisch specialisten en verpleegkundigen en omdat in het ziekenhuis geen cultuur bestaat waarin medewerkers elkaar aanspreken op fouten. Dit alles klinkt toch echt meer als langs elkaar heen werken dan als samenwerken.

Toch snap ik het geruststellende berichtje van die woordvoerder wel. Als het vertrouwen van patiënten eenmaal weg is, kost het tijd om dit weer terug te winnen. In de tussenliggende tijd mijden patiënten het ziekenhuis liever. Aan de angstcultuur die blijkbaar al bestaat is dus een nieuwe dimensie toegevoegd: angst voor omzetverlies.