De cryptorch

Gepensioneerd dierenarts Peter de Lint werkte in Epe en in Albir, Spanje. Hij beleefde er van alles en schreef daarover in zijn boek Dat doet hij anders nooit.  Onderstaand verhaal gaat vooral over miscommunicatie tussen ‘baasjes’.

Tekst: Peter de Lint | Beeld: Marcel Leuning

Net toen ik klaar was met het bewateren van de hibiscus, kwam Vera aangelopen. Ze is een beetje een opgewonden standje en ook nu vond ze dat ze alle recht had flink verontwaardigd te zijn. Vera heeft een teefje genaamd Vodje, een naam die perfect past bij het weerbarstige uiterlijk van het hondje. Vodje is niet gesteriliseerd (= gecastreerd). Vanwege geldgebrek was het er nooit van gekomen. Vera was altijd zeer alert als Vodje loops was en zorgde ervoor dat ze niet uit huis kon ontsnappen.

De buren hebben een reutje dat Placebo heet. Placebo is een heel behendig reutje en dat had kans gezien in het huis van Vera binnen te dringen terwijl Vodje tien dagen loops was. Ze zaten stevig vast toen Vera thuiskwam. Wat nu? Ik legde uit dat Vodje over ruim een week twee dagen achterelkaar een hormooninjectie moest hebben. De ‘morning-afterprik’ nu geven heeft geen effect, zei ik en dat had er niet mee te maken dat het zaterdagavond was. De injecties zijn niet goedkoop; gezien de situatie leek het me goed dat vast te melden. ‘Dat maakt me niets uit, de buren moeten betalen, het is hun hond die bij mij ingebroken heeft’, vonkte Vera.

Een leerzaam staaltje miscommunicatie. Vera verzuimde het voorval met de buren te bespreken. Ze heeft een hekel aan de buurvrouw en hoe minder ze elkaar zien, des te beter het is. Als ze straks met de rekening van de dierenarts komt, is het vroeg genoeg en reken maar niet dat ‘de buuf’ eronderuit komt.

We zijn twaalf dagen verder als Vera bij de buren op de stoep staat. Ze vertelt vol verontwaardiging het hele verhaal en presenteert de rekening. De buurvrouw begint haar echter hartelijk uit te lachen, want haar Placebo is een cryptorch.

En reken maar niet dat ‘de buuf’ eronderuit komt

Bij zoogdieren wordt alleen levend sperma geproduceerd bij een temperatuur beneden de 37 graden. Reuen waarbij beide testikels de weg naar het scrotum niet hebben gevonden, zijn onvruchtbaar. De hormoonproductie lijdt daar echter niet onder. Zoals bij Placebo, die zich er totaal niet van bewust was dat zijn escapades tot niets zouden leiden. De buren waren beter op de hoogte, ze hadden het hele verhaal al gehoord toen ze met hun reutje de eerste keer bij de dierenarts kwamen. Ze hadden hem toen maar Placebo genoemd. Had Vera een goede relatie gehad met de buren of had ze na de ongewenste dekking contact met hen opgenomen, dan was ook zíj op de hoogte geweest. Dat had veel toestanden voorkomen.

Vera was uit het veld geslagen. Ze meende eerst nog dat ze beetgenomen werd en protesteerde nog met: ‘Een haan heeft toch ook zijn testikel(s) in zijn buik’!?  Ze had kennelijk meer verstand van kippen dan van honden. Het hielp echter niets. Placebo was nu eenmaal onvruchtbaar en de buurvrouw ging geen dure morning-afterprikken betalen. No way.