De juiste volgorde
Het geld moet de zorg volgen, is een veelgehoorde kreet. Dankzij minister Lodewijk Asscher (Sociale Zaken en Werkgelegenheid) kunnen we daar nu aan toevoegen: het personeel moet de zorg volgen. Door de transitie van zorg van tweede naar eerste lijn ontstaat in sommige zorgbranches een overschot aan medewerkers, die met bijscholing prima in de eerste lijn inzetbaar zijn. Door het onlangs afgesloten sectorplan huisartsenzorg wordt voorkomen dat zij wegstromen uit de zorg en dat hun kennis verloren gaat. In plaats daarvan worden zij nu opgeleid tot doktersassistenten, praktijkondersteuners somatiek en praktijkondersteuners GGz.
Op de sociale media heb ik het sectorplan al weggezet zien worden als een sigaar uit eigen doos, omdat het budget voor de huisartsen niet meestijgt. Maar dat zou ook wel wat vroeg zijn. De opleiding van de zeshonderd mensen om wie het in het sectorplan gaat, moet nog een aanvang nemen. En de huisartsen moeten nog laten zien dat ze in de transitie van de zorg van tweede naar eerste lijn meerwaarde kunnen bieden. In een aantal huisartsenpraktijken en eerstelijns gezondheidscentra wordt al hard gewerkt om deze ambitie waar te maken. Als dit slaagt en als het personeel hierbij optimaal wordt ingezet, zal het geld de zorg vanzelf volgen. Maar wie zegt: “Geef eerst maar geld en dan zullen we eens zien wat we daarmee kunnen”, zal nul op het rekest krijgen.
1 reactie
‘Als dit slaagt en als het personeel hierbij optimaal wordt ingezet, zal het geld de zorg vanzelf volgen’.
-Dan heeft FvW nog niet begrepen hoe het systeemmodel conform de speltheorie werkt. Welke verzekeraar gaat nu extra betalen voor een prestatie die al is geleverd en is gefinancierd binnen de bestaande middelen? Dat gaat ten koste van zijn eigen winst en ten koste van de verzekerden; die betalen dan meer voor hun zorg dan nodig is en verzekeraars zijn er toch om op te komen voor de belangen van hun verzekerden?
Binnen het systeemmodel moeten zorgaanbieders nog leren eerst geld te vragen en te eisen alvorens ook maar 1 stap meer te doen dat volgens de contracten wordt geëist. Dat is immers de andere kant van de speltheorie. “Work by rule’ heet dat. De Italianen zijn er de uitvinders van. Rome! Werkt dus niet, maar ook dat concept is ontstaan doordat de tegenpartij aldaar te hebzuchtig werd en zuiver naar de eigen positie keek en het belang van de burger uit het oog was verloren. “Work by Rule’ is dan het antwoord.
Hoever kan benutting van de intrinsieke goedheid van zorgverleners worden uitgerekt is de hamvraag in de speltheorie.
Staat gewoon in de kamerstukken. Is geen nieuws.
En wat te doen als het elastiekje is gesprongen? Wie wordt dan de zwarte piet? Wie wordt gezien als Humpty Dumpty? De politiek? De onderliggende ambtenarij? De verzekeraars? De zorgverleners?
Daar heeft de speltheorie geen antwoord op. Die gaat gewoon naar een volgend ‘level’: want to play a game?
Rekening naar de burger. Zo in de financiële sector, zo in de bancaire sector, zo bij de wooncorporaties, zo in de zorgsector.
Want to play a game? De politici en beleidsmakers zien het als een spel en dat is het probleem.
anh jansen
21 oktober 2014 / 11:29