De wet van Spengler

Ineke Schippers (Almelo, 1964) is huisarts in Maartensdijk. Haar favoriete pil: De Wet van Spengler van Jaap Scholten.

Tekst: Frank van Kolfschooten | Beeld: Sander Koning/DB

“De Wet van Spengler van Jaap Scholten heeft me echt geraakt”, zegt de Maartensdijkse huisarts Ineke Schippers. “Ik kreeg letterlijk tranen in mijn ogen aan het slot en dat heb ik zelden meegemaakt bij het lezen van een boek.”

Het verhaal gaat over de vijf Spenglerbroers, die hun jonge jaren in armoede doorbrengen in een vijandig katholiek Brabants dorpje. Als hun vader psychische problemen krijgt, zet hun moeder hen op de trein naar hun grootouders in Twente, grootindustriëlen die op een landgoed wonen. Na de zelfmoord van hun vader komt ook hun moeder naar Twente en wordt het gezin herenigd.

“Scholten beschrijft in het eerste deel in prachtige taal het Twentse landschap”, zegt Schippers, die zelf in deze regio is opgegroeid. “Hij laat ook zien welke grote rol de grootindustriële families Scholten, Van Heek en Stork hebben gespeeld in de Twentse geschiedenis. Dat waren families die voor ongeveer alles een feest gaven en het leven vierden.”

In het tweede deel van het boek zijn de vijf broers uitgezwermd over de hele wereld, tot de oudste broer ongeneeslijk ziek blijkt en de familie weer bij elkaar kruipt. “Scholten laat heel onderkoeld zien hoe intiem het toegaat rond het sterfbed en hoe de oudste ook in zijn omgang met zijn naderende dood nog een voorbeeld is voor zijn broers”, zegt Schippers. “Heel verdrietig, maar ook heel mooi.”

‘Ik haal mijn werkplezier juist uit de nauwe band met mijn patiënten’

Het zijn taferelen die Schippers herkent uit haar werk als huisarts. “Ik werk op het verstedelijkte platteland tussen Hilversum en Utrecht, waar de sociale netwerken nog stevig zijn. Men kent elkaar, let op elkaar en zorgt voor elkaar. Families blijven bij elkaar in de buurt wonen.”

Schippers is nu twintig jaar huisarts en wil dat de rest van haar leven blijven. “Het wordt huisartsen door allerlei regelgeving wel steeds moeilijker gemaakt, maar ik geniet nog steeds van de contacten met mijn patiënten, die hun diepste gedachten en gevoelens met mij delen. Ze leggen in tien minuten tijd zeer persoonlijke verhalen bij mij op tafel omdat ze me vertrouwen en weten dat ik hun geschiedenis ken.”

Als Schippers dienst heeft op de huisartsenpost in Utrecht ervaart ze een groot verschil met haar eigen praktijk. “Die patiënten zie ik meestal maar één keer en daarna nooit meer. Dat is frustrerend, want ik haal mijn werkplezier juist uit de nauwe band met mijn patiënten. Ik wil hun verhalen kennen, hún dokter zijn.