De wet van vraag en aanbod

Mijn blog van gisteren, over de toenemende druk van zorgverzekeraars op taakconcentratie in de curatieve zorg, leidde tot een paar reacties in de trant van: “Maar dan krijgen die zorgverzekeraars dus alleen maar meer macht. Is dat wel zo’n goed idee?”

Het antwoord is natuurlijk ja. Macht van de zorgverzekeraar is nu juist een van de kernelementen van ons huidige zorgstelsel. Inkoopmacht wel te verstaan. Daarover heeft toenmalig minister Hans Hoogervorst heel goed nagedacht. Het is precies wat de Zorgverzekeringswet beoogt. De zorgverzekeraar moet de macht hebben om op basis van prijs- en kwaliteitsargumenten het beste zorgaanbod in te kopen voor zijn verzekerden. En dit systeem verklaart ook meteen waarom de zorgaanbieders op hun beurt niet samen mogen optreden in de onderhandelingen met de zorgverzekeraars. Die zouden met die samenwerking acuut hun inkoopmacht verliezen, want samenwerkende partijen kun je niet tegen elkaar uitspelen.

Ik verbaas me over het feit dat vijf jaar na de stelselherziening nog steeds discussie bestaat over de wenselijkheid van dit uitgangspunt. In het dagelijks leven maakt iedereen gebruik van die wet van vraag en aanbod. Wie een nieuwe tv gaat kopen, zoekt eerst welke tv hij wil hebben, en vergelijkt vervolgens de prijskaartjes van de diverse aanbieders. Wie vliegtickets wil kopen doet precies hetzelfde. Dat vinden we allemaal logisch. Denk daar de volgende keer eens aan als u weer kritiek hebt op het fundament van ons zorgstelsel.