‘Een arts moet ook zelf nadenken’

Hoogleraar interstitiële longgeneeskunde Marjolein Drent (57), tegenwoordig ook verbonden aan Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede, doet de dingen anders dan onder veel collega’s gebruikelijk is. Zo geeft zij een geheel eigen invulling aan het fenomeen professionele distantie. Drent: “Ik heb geleerd dat het niet goed is om uitsluitend de richtlijnen te volgen.”

Tekst: Marjan Enzlin

Anders? Ik zou bijna zeggen: hoezo anders? Wat mij betreft is het heel gewoon. Maar het klopt wel een beetje; ik pak de dingen enigszins anders aan dan veel artsen. Niet beter of slechter, maar wel wat afwijkend. Zo bel ik bijvoorbeeld gerust voor een patiënt naar een zorgverzekeraar. Bijvoorbeeld als een bepaald geneesmiddel (waar de patiënt baat bij heeft) niet wordt vergoed. ‘Bent u van het louter naleven van de regels?’, vraag ik dan aan de medisch adviseur aan de andere kant van de lijn. ‘Zo ja, dan hoeven we niet verder te praten. Zo nee, dan wil ik u een voorstel doen.’ Ik vind dat ik als arts ten minste iets meer moet doen dan alleen een recept voorschrijven voor een middel dat wel vergoed wordt.

Patiënten zijn vaak erg blij met de manier waarop ik ze bejegen, maar van collega’s heb ik in het verleden ook behoorlijk veel kritiek gehad. Niet op mijn medisch-inhoudelijk functioneren, maar wel op de manier waarop ik betrokken ben bij patiënten. Voorheen gaf ik ze mijn telefoonnummer bijvoorbeeld. Dat hoeft tegenwoordig niet meer, want nu hebben we e-mail. Maar dat betekent dus dat patiënten mij kunnen bereiken op momenten waarop ik niet aan het werk ben. Dat vinden veel artsen te ver gaan, want dan kan de patiënt je storen in privétijd. Mijn ervaring is dat men dat alleen maar doet als de nood echt heel hoog is en op zo’n moment kan het me niets schelen. Ik word vrijwel nooit gestoord door patiënten. Alleen al het idee dat ze me kunnen bereiken, is kennelijk genoeg.

Lees verder (pdf).