Glijdende schaal
Onder druk wordt alles vloeibaar en verdwijnt ieder taboe. Wie de laatste jaren het woord ‘wachtlijsten’ in de mond durfde te nemen, kon rekenen op hoon en boze blikken. Het Centraal Planbureau gooit nu de knuppel in het hoenderhok door te stellen dat wachtlijsten een bruikbaar instrument kunnen zijn om de kostenontwikkeling in de zorg een halt toe te roepen.
Zoals altijd wanneer een taboeonderwerp op tafel wordt gelegd, zijn de reacties fel. Zo lees ik op Twitter: “Ik wed dat ik weet wie het eerst behandeld wordt als wachtlijsten een bezuinigingsmiddel worden: de goed geïnformeerde, hoog opgeleide patiënt” (Malou van Hintum). En: “Dan hoef je je ook niet druk te maken over een nieuwe heup voor een 85-jarige” (Wouke van Sterrenburg). Arnold Moerkamp noemt het pleidooi voor wachtlijsten opmerkelijk. “Ontkenning van verzekeringskarakter en politieke dynamiek”, schrijft hij.
Wie van de drie heeft gelijk? Allemaal een beetje natuurlijk. Moerkamp heeft beslist een punt, maar de vraag is of politiek Den Haag zich aan zijn standpunt zal storen. Natuurlijk is er al veel dynamiek in het stelsel om de kosten te drukken, maar als je er nóg een kunt inzetten zodat het sneller gaat, waarom zou je dat dan niet doen. Dat dan weer patiënten op wachtlijsten gaan overlijden, lijkt evident. En dat bepaalde bevolkingsgroepen heel goed in staat zullen zijn die lijsten te omzeilen eveneens. Ook zullen aanbieders zich gaan onderscheiden met ‘Bij ons kunt u zonder wachttijd terecht’.
Toch is de toon gezet. En ik voorspel dat het zal gaan zoals het altijd gaat. Bij de eerste die het taboe doorbreekt roepen we ‘schande’. Bij de tweede zeggen we verontwaardigd ‘begin jij nu ook al’. En bij de derde reageren we schouderophalend: ‘dat zegt iedereen tegenwoordig’.
2 reacties
En wat krijgt de persoon die het taboe doorbreekt door te wijzen op Zorgatlas.nl, de NZa Marktscan Medisch Specialistische hulp 2012/2011 waarin duidelijk wordt gemaakt dat de wachtlijsten inmiddels zo lang zijn dat zij in 3 delen worden geknipt! Een wachtlijst voor het maken van een afspraak, een wachtlijst voor het vervolgens stellen van de diagnose en de laatste wachtlijst is voor de daadwerkelijke behandeling.
De wachtlijsten zijn niet weg en zelfs langer dan ooit! Langer dan in de jaren 90! Voor een fiks aantal behandelingen worden de TREEK normen niet eens gehaald.
Is dit een staaltje cognitieve dissociatie van Frank van Wijck, het CPB en al diegenen die meehuilen met de massa, oa. de gezamenlijke gezondheidseconomen in dit land?
1% van het budget Zorg besteden de verzekeraars nu uit in het buitenland. Een record in Europa; zo worden de wachtlijsten iets omzeild voor de mondige verzekerden die het niet pikken: de zorg is immers per 2006 geprivatiseerd en een contract is nog altijd een contract! In Nederland moet je als verzekerde je contractueel vastgelegd recht inmiddels wel afdwingen!
Laat Frank van Wijck daar eens een blog over schrijven.
Lees dan eerst eventjes het nieuwste inzicht van William Baumol; “The Cost Disease”; Why computers get cheaper and Health Care doesn’t”.
—En dat ook de hele hype van de kostenexplosie op drijfzand is gebaseerd; de kosten van de zorg zullen blijven stijgen, maar dat is geen probleem omdat ook de koopkracht van de burgers zal blijven stijgen; inderdaad zullen de zorguitgaven in 2040 of 2100 40 tot 60% van het BNP opsnoepen, maar door de stijging van de koopkracht blijft er nog meer over voor de burgers om ook de andere zaken te blijven kopen; mits de Overheid niet in de reflex schiet van kosten afwenteling naar de burgers zelf. Hoge kosten gaan dat leiden tot excessieve rantsoenering met als gevolg vertraagde innovatie op de lange termijn.
Stijging van kosten gezondheidszorg is vergelijkbaar met spelen van een Mozart strijkkwartet: ook dat blijft even lang duren en daar is niets tegen te doen. Door de evolutie in koopkrachtstijging ongestoord te laten gebeuren zal men het strijkkwartet in 2040 of in 2100 ook nog steeds kunnen spelen, ook al zal het zeer duur zijn, maar mensen kunnen het ook dan nog betalen.
Wachtlijsten verlengen en overheveling van kosten naar de burger is het slechtste beleid dat Nederlandse politici en economen kunnen doorvoeren. Tekent de luiheid en gemakzucht van de elite in dit land.
ANH Jansen
1 oktober 2012 / 13:00“Wie de laatste jaren het woord ‘wachtlijsten’ in de mond durfde te nemen, kon rekenen op hoon en boze blikken. ”
Ben toch benieuwd wie dat zouden zijn of roept Frank een niet bestaand beeld op :-)….
G K Mitrasing
1 oktober 2012 / 20:26