‘Mijn eerste euthanasie’

Hoewel iedere huisarts een terminaal zieke patiënt zo goed mogelijk zal willen helpen, kan hij evengoed terugschrikken bij een verzoek om euthanasie. Begeleiding door een consulent euthanasie van de Levenseindekliniek biedt uitkomst. “Ik ben blij dat ík de euthanasie heb gedaan, en niet een arts die mijn patiënt niet kende.”

Tekst: Mensje Melchior

Het was niet het eerste euthanasieverzoek dat Michiel van Gulik (36, sinds 6,5 jaar huisarts in Naaldwijk) kreeg van een van zijn patiënten. Het was wel de eerste keer dat het ook echt zover leek te gaan komen. De patiënt, een 61-jarige man, kreeg mei vorig jaar de diagnose slokdarmkanker. Eind december werd de patiënt zwakker, waardoor hij steeds minder vitale functies overhield. Hij lag de hele dag in bed en wilde de complicaties die konden komen, niet afwachten. Hij vroeg Van Gulik of hij euthanasie bij hem wilde uitvoeren. Van Gulik twijfelde. “Ik wist rationeel gezien wel dat het lijden van deze man binnen het criterium ‘ondraaglijk’ paste, maar de beslissing om een einde aan je leven te willen maken, vond ik heel moeilijk te bevatten. De man zou twee kinderen en een vrouw achterlaten. Bovendien was zijn eerste kleindochter net geboren, wilde hij haar niet wat langer meemaken?” Ook vroeg Van Gulik zich af hoe hij zelf zou reageren op de emotionele belasting. “Het zou mijn eerste euthanasie zijn en ik bleef me maar afvragen of ik er zelf mee zou kunnen leven.”

Lees verder (pdf).