Niet pluis

Ooit liep ik als leerling en jong-gediplomeerd verpleegkundige rond in de acute psychiatrie. Aan die tijd moest ik denken bij het lezen van het artikel in het eerste studentennummer van 2014  over co-assistenten en hun verantwoordelijkheid bij het melden van (vermeende) misstanden. Moeilijk hoor om als jong mens in een afhankelijkheidspositie te beoordelen of degene van wie jij geacht wordt te leren, de goede beslissingen neemt en zich binnen het beroep gedraagt zoals van hem of haar verwacht mag worden. Om nog maar te zwijgen over het eventueel melden van een bijzonder voorval waarbij zo’n autoriteit betrokken is/lijkt.

Gelukkig had ik het voorrecht vooral goede opleiders te treffen en na mijn diplomering vooral geweldige collega’s. Ook multidisciplinair gezien. Van misstanden was in mijn loopbaan geen sprake. Maar zelfs bij minder ingrijpende zaken vond ik het moeilijk om met een ‘autoriteit’ in gesprek te gaan over datgene wat in mijn ogen niet helemaal oké was. Zo had ik als jong-gediplomeerde in een avonddienst eens een huisarts nodig omdat ik niet gerust was op de toestand van een fysiek steeds zieker wordende psychotische patiënt. De huisarts kwam en adviseerde mij de dienstdoende psychiater erbij te halen als de temperatuur van de patiënt niet binnen twee uur zou zakken. Hij dacht aan het zelden voorkomende maligne neurolepticum syndroom. Dus belde ik – hetgeen volgens een ongeschreven wet not done was – de psychiater toen de temperatuur alleen maar opliep. Je raadt het al: de psychiater vond het onzin om te komen.

Je raadt het al: de psychiater vond het onzin om te komen

Het volgende uur liep ik onrustig rond, want ik durfde de psychiater (die ik nauwelijks kende omdat hij van een andere afdeling was) niet nog eens te bellen. Uiteindelijk heb ik het toch gedaan en alleen maar gezegd: “Ik sta erop dat u komt.” Zwaar geïrriteerd kwam hij een half uur later de afdeling op, mij onderweg naar de patiënt nog van alles toebijtend. Niettemin lag de patiënt een uur later in het ziekenhuis onder koeldekens. Doodziek. Daar en toen heb ik in de praktijk geleerd dat je een niet-pluisgevoel altijd moet volgen. Zelfs als je daarvoor moet opstaan tegen een autoriteit.