Niets meer te wensen in Zürich

Zwitserland, is dat niet dat tamelijk in zichzelf gekeerde en verre van frivole land? Die typering geldt niet voor Zürich. ’s Lands grootste stad is verrassend open, kleurrijk en internationaal. Én ligt vlak naast de doorgaande route naar Italië. 

Tekst: Annemarie Bergfeld

Uiterst geconcentreerd zit de man, zijn voeten in de Zürichsee, op een grote kei. Behoedzaam plaatst hij een steen boven op twee andere, zoekend naar de juiste balans. Als hij de steen loslaat, is Zürich weer een klein kunstwerkje rijker: een abstracte vrouwenfiguur die uit het water oprijst. We raken aan de praat en ik vraag waar de man – zo op het oog geen Zwitser – vandaan komt. De psychotherapeut en vrijetijdskunstenaar komt uit Koerdistan, maar is mittlerweile Schweizer. “Ein glücklicher Zürcher”, voegt hij er lachend aan toe. Hij is niet de enige. Het laatste decennium wisselt Zürich de toppositie op de internationale lijst van steden met de hoogste leefbaarheid steevast af met Wenen.

De inwoners van Zürich verdienen goed in de financiële wereld of de wetenschap; ze wonen wondermooi aan de Zürichsee met zicht op de Alpen; hun stad is groen, veilig en rijk aan historie en cultuur; hun linkse, openlijk lesbische burgemeester Corine Mauch staat open voor vernieuwing en het land waarin ze wonen scoort hoog op essentiële zaken als onderwijs en gezondheidszorg. Kan een mens zich meer wensen?

Blotevoetenbar
In de zomer leven de meer dan 170 nationaliteiten die elkaar in Zürich gevonden hebben, allemaal buiten. Massaal trekken ze naar de parken aan de Zürichsee en naar hun Badi’s, openbare zwembaden-met-badmeester. Midden in het centrum, in het heldere water van de rivier de Limmat, ligt het Frauenbad, een houten badgelegenheid uit 1888. Pas na zonsondergang zijn ook mannen welkom, als dit damesbad zich ontpopt tot een vlotte tent die alleen blootsvoets mag worden betreden: de Barfussbar. 

Westelijk van de Limmat, aan de voet van de gracieuze Fraumünster (de bijbelse taferelen in de glas-in-loodvensters zijn van Marc Chagall), ligt de überchique Bahnhofstrasse. Aan de oostkant torent de hoge Großmünster beschermend uit boven het ‘lossere’ Niederdorf. Deze wijk van smalle straatjes staat bol van de specialiteitenwinkeltjes, cafés en galeries. De Kirchgasse is de hemel voor antiek- en vintageliefhebbers. In Café Voltaire, Spiegelgasse 1, ontstond in 1916 het internationale dadaïsme. Een paar huizen verder woonde Lenin met zijn vrouw. In hun tweekamerappartement op nummer 14 werkte hij zijn denkbeelden voor de internationale revolutie uit. Zijn huis beviel hem niet – de naastgelegen worstfabriek stonk –
maar hij hield van de stad en van het meer, waar hij vele avonden doorbracht.

Lees verder (pdf).