Op expeditie

Weinig instrumenten, geen apparatuur en vrijwel geen collega’s om op terug te vallen, veelal in een omgeving die niet zonder gevaar is. Het werk van expeditiearts vraagt veel van een mens.

Tekst: Richard Hassink

Meteen nadat de verwoestende lawine in Everest base camp was uitgeraasd – als gevolg van de zware aardbeving die Nepal op 25 april 2015 trof – schoot expeditiearts Anne Brants in de ‘doktersmodus’. Ze behandelde gewonden, verklaarde mensen dood en coördineerde de evacuatie van tientallen sherpa’s en klimmers. Pas nadat ze ’s avonds haar tent opzocht om een paar uur te slapen, drong tot haar door wat ze had meegemaakt. “Kan ik wel veilig mijn ogen dichtdoen, dacht ik. Toen pas kwam de angst.”

Ruim een half jaar later kijkt Brants met een dubbel gevoel terug op de expeditie. Want ondanks de angst en paniek die ze nog steeds kan voelen, is er ook trots. “Als medisch team hebben we daar heel goed werk gedaan. En persoonlijk ben ik erg blij dat ik onder die druk goed functioneerde. Er waren ook artsen op de berg die helemaal dichtklapten door de dramatische gebeurtenissen. Vooraf weet je niet of je op zo’n moment overeind blijft.”

Lees verder (pdf).