Praatje voor de vaak

Leg deze twee zinnen eens naast elkaar: “Wat ik heel graag wil is een grote dereguleringsslag. De administratie zit artsen in de weg”, en: “Je moet langzaam toe naar een financiering die over uitkomsten gaat.” Edith Schippers sprak afgelopen week beide zinnen uit tijdens haar lezing op het congres Samen beslissen in de spreekkamer.

De tegenstrijdigheid die in beide zinnen vervat zit, is enorm. Natuurlijk is financiering die over uitkomsten gaat wenselijk. Maar om uitkomsten te bepalen, moet je de kwaliteit van het werk van de behandelaar meten en je moet meten hoe de patiënt die kwaliteit ervaart. Het volstaat niet om het te laten bij “dat bepalen die twee wel samen in de spreekkamer”, want dan blijft het N=1. Die twee rekenen niet aan het einde van het consult met elkaar af. Arts: “Ik vond het een goed consult, ik stel voor dat ik u honderd euro in rekening breng”. Patiënt: “Nee, u mompelt en u bent voorbij gegaan aan de uitdraai van internet die ik meebracht, ik bied tachtig”. Het zou fraai zijn. Heel mooi dat Schippers zo veel belang hecht aan shared decision making dus, maar die biedt geen basis voor deregulering.

Met andere woorden: het is zinloos om te blijven discussiëren over administratieve lastendruk. Die administratie is een fact of life, die hoort er gewoon bij of we dat nu leuk vinden of niet. En stiekem begrijpt Schippers dat natuurlijk ook wel. Het feit dat ze tijdens haar lezing wel zei dat ze een grote dereguleringsslag wenst, maar niet vertelde hoe die eruit moest zien, zegt genoeg.

Delen