Sabbatical op zee
Het is een droom voor velen, maar slechts weinigen durven het ook te dóen: het anker lichten en voor langere tijd wegvaren, de zeeën op, de oceaan over. Wat levert zo’n time-out op het water uiteindelijk op? Zes zorgprofessionals vertellen.
Tekst: Monique Bowman
De maten van Henk Oosterhof (55, gynaecoloog in het Nij Smellinghe ziekenhuis in Drachten) staan ongetwijfeld met hun oren te klapperen, wanneer ze in 2010 diens plannen vernemen. Oosterhof kondigt aan dat hij een sabbatical wil nemen om een jaar lang met zijn gezin ‘een rondje Atlantic’ te zeilen. “Hij zei: óf ik neem ontslag, óf we regelen iets”, vertelt zijn vrouw Mariëlle van Aalst (41, zelfstandig bedrijfsarts). “Gelukkig reageerden de collega’s positief.” Het paar besluit zo veel mogelijk mensen te vertellen over hun voornemen. “We lieten iedereen weten dat we in de zomer van 2013 weg wilden gaan, voornamelijk als een stok achter de deur voor onszelf.”
In de voorbereidingsperiode moeten ze nóg een hobbel nemen. “In Nederland hebben we schoolplicht. We gingen dan ook met knikkende knieën het gesprek met de leerplichtambtenaar aan. Maar die zei gelukkig al snel: ‘wie ben ík om jullie droom in de weg te staan?’.”
In juli 2013 verlaat het gezin met hun Jeanneau 43 de haven van Workum. Via Zuid-Engeland, Noord-Spanje en Marokko bereiken ze de Canarische eilanden, vanwaar ze de Atlantische Oceaan oversteken naar St. Lucia. “Als je 23 dagen op de oceaan zit, dan ben je echt op elkaar aangewezen. We gingen steeds vier uur op, vier uur af. Het was net nachtdienst.”
Huisarts Willem Bogtstra en zijn vrouw Hilde ondernamen in 2002 een 1800 km lange roeitocht van Sneek naar de Middellandse Zee. Het dagboek dat zij hiervan bijhielden, vindt u hier.
Via onder meer de Tobago Cays, de Bovenwindse Eilanden en de Bahama’s varen ze in noordelijke richting. Al die tijd geeft Mariëlle de kinderen (die bij vertrek 6, 8 en 10 jaar oud zijn) zelf les met behulp van pakketten van de Wereldschool. “Ik was van plan het efficiënt aan te pakken en ze elke dag twee uur aaneengesloten te onderwijzen. Maar ik ben dokter, geen juf; die ‘even-flink-doorwerken-aanpak’ bleek bij deze leeftijd niet altijd een succes. Met behulp van tips van deskundigen lukte het uiteindelijk. En aan wal was overal wel internet te vinden, zodat ik foto’s van de toetsen kon mailen naar de juf van de Wereldschool.” Wat het zeilen betreft, Mariëlle benadrukt dat dit vooral een middel was om ergens te komen. “Het ging ons in de eerste plaats om het samen zijn, als gezin. En om het samen genieten en verre landen bezoeken.”
Lees verder (pdf).
