Spiegel

Denk eens even met een beetje zelfkritiek na over de volgende vragen:

“Als jouw collega een vuile incontinentieluier met dikke ontlastingstreep van de vorige dag bij cliënt weer aantrekt, wat doe je dan?” “Als collega een maaltijd bij een Parkinsoncliënt in het verpleeghuis voorzet en geen geschikt bestek geeft, ook niet bij verzoek, wat doe jij?” “Als collega een medicijnbekertje met negen medicijnen geeft met glas water en alvast een emmer ‘want zal wel uitgekotst worden’, wat doe jij?” “Als je collega zegt: ‘kom, we gaan aan de koffie, ze wachten maar’….terwijl er nog twee cliënten op het toilet zitten, wat doe je dan?”

Confronteren is een kunst. En degene die deze kunst beheert, heet nog Kunst ook. Caren Kunst om precies te zijn, verpleegkundige. Bovengenoemde vragen hield ze gisteren op Twitter als spiegels aan ons voor. Ik vind het knap hoe ze dat doet. En ik vond het tenenkrommend om een paar minuten later dit vervolg te lezen: “Die goede collega in opleiding zei er wat van, kreeg vervolgens een onvoldoende stagebeoordeling en school zei he-le-maal niets.” En weer een paar minuten later dit: “Toen mijn vader stervende was, zocht ik de nachtploeg. Nergens te vinden. Totdat ik ze aantrof in hun ‘woonkamer’. Kijkend naar de finale van the Voice.”

Een vriendin van me was jarenlang verpleegkundige. Ze besloot ermee te stoppen toen ze zichzelf aan het einde van haar dienst in de overdracht hoorde zeggen: “Bed drie ligt dood te gaan, daar moet je even naar toe. Ik heb kaartjes voor de nieuwe James Bond. Leuk hè.” Zij zette zichzelf ‘in haar kracht’ door iets anders te gaan doen. Terecht, de patiënt moet altijd je spiegel blijven.