Topzorg in Deurne

Ik schrijf deze woorden met kiespijn. Dat zegt u natuurlijk nog niet zo veel. Voor dokters wordt pijn pas écht pijn als pijn op een pijnladder wordt gekwantificeerd. Daarom dien ik hieraan toe te voegen dat mijn kiespijn drie kwartier na inname van 1000 milligram paracetamol tot 3 (op een schaal van 10) is gereduceerd. Dat valt dus wel mee, hoor ik u denken. Helaas bestaat er nog geen methode om de aard van pijn uniform te registreren. Het zal u dan ook niet interesseren dat het vanochtend ging om knagende en nu om schrijnende pijn. Ik heb het over kiespijn maar het betreft juist de plek waar de kies vandaag is weggehaald.

Duizenden malen heb ik als huisarts patiënten gevraagd om de mond te openen. Even zovele keren richtte mijn blik zich direct op de keel alsof tanden en kiezen niet bestaan. Beroepsdeformatie? Elk gebit weerspiegelt een levensverhaal. Voor de identificatie van mensen wordt behalve van opvallende lichamelijke kenmerken, een DNA-test en vingerafdrukken gebruik gemaakt van gebitsgegevens. Ik had beter moeten weten: wanneer bij mijzelf forse stress enige tijd aanhoudt, slaat deze onverbiddelijk op mijn tanden en kiezen; wie een blik werpt op mijn gebit – het meest gehavende deel van mijn lijf – ziet dus de sporen van mijn verleden.

Binnen een week vielen bij mij ‘zomaar’ twee vullingen uit, maar verontrustender was dat een al langer bestaande, pijnloze zwelling aan de basis van een kies begon op te spelen. Mijn tandarts had mij in eerste instantie gerust gesteld: de foto toonde niets afwijkends; er was louter sprake van botuitgroei. Ik duidde mijn klachten dan ook psychisch. Maar toen de zwelling groter werd en er een wit kopje verscheen, werd de diagnose gewijzigd en kwam voor de zoveelste keer in mijn leven de kaakchirurg in beeld.

De wachttijd in het enige ziekenhuis van ’s-Hertogenbosch was ruim een maand. Daar een spoedverwijzing niet nodig werd geacht maar ik mij wel zorgen maakte, deed ik voor het eerst in mijn leven een beroep op de consulente van mijn zorgverzekeraar. Zo kon ik al na drie dagen terecht op een verre plek waar u en ik niet snel zullen komen: in het ziekenhuis van Deurne, liederlijk bezongen als Parel van de Peel en bekend van het Museum de Wieger, dat is gevestigd in het voormalige woonhuis, annex dokterspraktijk en schildersatelier van de legendarische huisarts en kunstenaar Hendrik Wiegersma.

Als patiënt en begeleider van zieke familieleden beschouw ik mijzelf inmiddels wat betreft polikliniekbezoeken als een ervaringsdeskundige. Er zijn leukere dingen in het leven dan een kaakchirurgische ingreep, maar nooit eerder waren mijn ervaringen zo positief: gratis parkeren, nauwelijks wachten, vriendelijk personeel en een deskundige specialist. In dit kleine ziekenhuis met vlakbij de ingang een ontroerend houten piëtabeeld, pastelkleurige muren, zorgvuldig uitgekozen meubilair en de Eed van Hippocrates op een matglazen deur voelde ik mij écht thuis.

Vragen over mijn omgang met varkens, kippen en koeien verraden de ‘couleur locale’ maar dat geldt ook voor de koffie die mij tijdens de korte duur in de wachtruimte door een lieve dame werd aangeboden. Wat een contrast met de afdeling kaakchirurgie van het academische ziekenhuis waar bijna machinaal mijn verstandskiezen werden getrokken. Van andere ziekenhuizen herinner ik mij nog levendig het ‘wapentuig’ in de behandelkamers van kaakchirurgen; alleen daardoor al sloeg mij de schrik om de oren. In Deurne heerste alom vrede. Helaas kon de kies niet worden gespaard en dus ben ik weer een stukje minder mens. Maar de behandeling gebeurde wel in een klein ziekenhuis waar nog altijd de menselijke maat regeert.

 

Delen