Verbinding
De bijeenkomst waarmee gisteren afscheid werd genomen van Steven van Eijck als voorzitter van de Landelijke Huisartsen Vereniging (LHV), heette nadrukkelijk geen afscheidssymposium maar een inspiratiebijeenkomst. Het gezelschap dat deze middag het podium betrad was veelzijdig, maar de boodschap die zij uitdroegen kwam feitelijk steeds op hetzelfde neer: het is essentieel om naar verbinding te blijven zoeken. Het gaat erom een maatschappij te creëren waarin niemand zich buitengesloten voelt. In het licht van de beoogde ontwikkeling van de participatiesamenleving – jawel Jan Peter Balkenende was een van de sprekers en liet deze term vallen – een herkenbare boodschap.
[Tweet “Ella Kalsbeek: “Van Steven van Eijck zijn we nog lang niet af.” “]Prinses Laurentien was degene die de meest urgente invulling gaf aan de noodzaak te blijven streven naar verbinding, door te wijzen op de relatie tussen laaggeletterdheid en zorgconsumptie. Ze sprak de hoop uit dat Steven van Eijck zich voor de strijd tegen laaggeletterdheid zal blijven inzetten, zoals hij dit de afgelopen jaren ook al deed. Het gegeven dat hij zelf de bijeenkomst voor zijn afscheid in het teken van de strijd tegen laaggeletterdheid plaatste, doet vermoeden dat hij dit inderdaad zal blijven doen.
De inschatting van Ella Kalsbeek, Van Eijck’s opvolger als voorzitter van de LHV, was in ieder geval dat we nog lang niet van hem af zijn. “Een netwerker als jij is ook een soort onkruid dat nooit vergaat”, zei ze.
1 reactie
Ella Kalsbeek en Prinses Laurentien (e.a.) doen er goed aan eens een goede krant te lezen en kennis te nemen van en na te denken over de bijdrage van Martin Buijsen (1963)
( is jurist en filosoof en werkt als hoogleraar gezondheidsrecht aan de Erasmus Universiteit Rotterdam) .
http://www.trouw.nl/tr/nl/4516/Gezondheid/article/detail/3747424/2014/09/14/Ben-ik-soms-te-duur.dhtml
Koop die krant en lees die krant. Prima. Lees het hele stuk.
‘Het Nederlandse zorgstelsel heeft zich in de afgelopen periode ontwikkeld tot een ondoorgrondelijk complex van publieke en private partijen’
‘In zo’n zorgstelsel lopen patiënten een groot risico op onwaarachtige bejegening – in gewoon Nederlands: ze worden belogen. Een patiënt die met een tonnen kostende therapie een half levensjaar kan winnen, stelt de behandelende arts voor een probleem. Die denkt misschien aan de budgetproblemen in zijn maatschap. Of de maatschap denkt aan de afspraken met het ziekenhuisbestuur. Of het ziekenhuisbestuur aan de overeenkomst met de verzekeraar.
De patiënt krijgt dan te horen dat de therapie in zijn geval, helaas, medisch zinloos is. En dat is een leugen. De therapie is prijzig, maar niet zinloos.
Willekeur
Deze leugenachtige bejegening van patiënten komt doordat rantsoenbeslissingen zich aan de waarneming van patiënten onttrekken. En vaak ook aan die van behandelaars. De beslissingen worden overal en nergens genomen.
Dat de patiënt wordt voorgelogen is al niet fraai, maar er is een nog groter onrecht: willekeur. Dat is onlosmakelijk verbonden met impliciete rantsoenering. Daardoor vallen sociaal zwakkere personen beslist veel eerder aan achterstelling ten prooi.’
Het probleem is dat Nederland de structuur ontbeert, en misschien ook wel de cultuur, om deze stelselmatig in alle openheid te bediscussiëren en vast te stellen.
De Tweede Kamer is daarvoor de aangewezen plaats, maar de politicus die erover begint, moet vrezen voor de kiezersgunst. Bij het maken van keuzes hoort immers ook een helder ‘nee’ voor patiënten die een onverantwoord groot beroep doen op de schaarse middelen. Liever moffelen politici de besluitvorming weg in ‘het systeem’. Liever duwen ze de verantwoordelijkheden van zich af en vindt de pijn uiteindelijk zijn weg naar mensen die hem moeilijk kunnen verwoorden. In een volwassen benadering van gezondheidszorg, een met oog voor menselijkheid en rechtvaardigheid, is het onvermijdelijke leed nu eenmaal altijd zichtbaar.
–strijden tegen laaggeletterdheid is goed voor de werkgelegenheid van die strijders, maar die strijd is zinloos; er zullen altijd laaggeletterden blijven in de maatschappij.
Deze dappere strijders strijden de verkeerde strijd; het zorgstelsel en het systeem zijn de veroorzakers van de problematiek.
Met verbinden kom je er niet.
Kusje erop kan helpen.
anh jansen
14 september 2014 / 23:07