Voortschrijdend inzicht?

De afgelopen periode zijn we met verwijzers en patiënten om tafel gegaan om te kijken wat er anders en vooral beter kan aan wat we doen.

Op zulke momenten kijk ik weleens terug en verwonder mijzelf over wat ik netjes voortschrijdend inzicht kan noemen. Zo genuanceerd zijn mijn gedachten niet altijd. Meestal komt “hoe heb ik dat ooit zo kunnen doen en er ook nog trots op kunnen zijn” beter in de buurt.

Zo deden we vroeger een volledig multidisciplinair onderzoek in één dag. Inclusief terugkoppeling, verslaglegging en behandelplan. Trots dat ik was! Iemand ging nog diezelfde dag met een antwoord de deur uit.

Terugkijkend realiseer ik me dat patiënten van de terugkoppeling weinig meer meekregen van pure vermoeidheid. Wanneer je zegt dat je zelfredzaamheid belangrijk vindt, is dat raar. Ons proces was leidend geweest boven het stimuleren van diezelfde zelfredzaamheid. Nu zie ik dat. Toen niet.

Bij een andere instelling zullen ze wellicht zo terugkijken op hun experiment met therapie bij kaarslicht. Mocht u denken dat ik nu raaskal: patiënten met whiplashklachten werden daar heel terughoudend begeleid in een ruimte zonder auditieve of visuele prikkels… en inderdaad … bij kaarslicht omdat meer prikkels niet verdragen zouden worden. De activerende begeleiding die bij datzelfde instituut nu wordt gehanteerd zou er niet verder van af kunnen staan.

Terugkijkend vraag ik me af wat dit zegt dat over wat ik nu doe. Hoe zal ik over 5 jaar terugkijken op mijn handelen van vandaag? Dat is een gedachte die ook heel goed verlammend kan werken. Dat zou jammer zijn. Want ook al is het een heilige gelofte om geen enkel mens ooit schade te berokkenen, er is nog zoveel wat we niet weten dat voortschrijdend inzicht onvermijdelijk is. Het vastleggen van resultaten en met elkaar delen van ervaringen is juist daarom ook zo waardevol.