A slip of the tongue

Er wordt steeds meer gevraagd om je fouten te vieren. Deel ze zodat ieder gewaarschuwd is. Laat ik daar dan eens openlijk mee beginnen. Ik zou kunnen wijzen op de gevaren van het geven van foutieve adviezen bij eet- en drinktherapie, het niet onderkennen van een gehoorverlies of de gevolgen van een foutieve stembehandeling.

Daarbij is de discussie natuurlijk wat verwijtbaar is en wat vermijdbaar. Ik besef zeer goed dat de gevolgen van bepaalde fouten bij medici en professionals in de psychische zorg erg groot kunnen zijn en zwaarder wegen dan voor mij als logopedist.

De openheid over het maken van fouten in de zorg is een groot goed en wordt gelukkig steeds meer gestimuleerd. Dit vergt veel van iemand en  valt denk ik zwaar. Zo zwaar wil ik het in dit blog echter niet maken. Ik wil, zonder het voorgaande te bagatelliseren, heel voorzichtig beginnen.

Laat ik eens de momenten met u delen waarbij ik beter op mijn tong had kunnen bijten dan mijn mond te openen. In het begin van mijn carrière als logopedist behandelde ik een dove mevrouw. Ik wilde haar wijzen op ondersteuning vanuit de Nederlandse Vereniging voor Slechthorenden. Ik zei dat aansluiten bij de NVSH goed voor haar zou zijn. De boze blikken die ik toen kreeg waren terecht, want ik bedoelde NVVS en dat is duidelijk niet iets met seksuele voorlichting.

Of die keer dat ik de moeder van een patiëntje heel attent feliciteerde met de vermeende zwangerschap of dat ik het kindje opa binnen liet roepen in plaats van vader.

Van recente tijden dateert een gesprek met een begeleidster van een patiënt waarbij ik de naam van de ziekte aanhaalde als zijnde een van de behandelende specialisten. Ik was benieuwd of hij daar weer binnenkort op controle moest zodat ik een verslag mee kon geven!

Helaas weet ik niet of ik door ’t openlijk melden me nu heb ingedekt tegen komende fouten. Want ja, werken in de zorg, het blijft mensenwerk. U bent gewaarschuwd!