A tall order

Veeg alle medische gegevens die nu verspreid liggen bij huisartsen, ziekenhuizen en zorgverzekeraars bij elkaar, richt een nationaal techbedrijf op en maak daarmee iedereen eigenaar van zijn medische gegevens. Geef iedereen bovendien de mogelijkheid er geld mee te verdienen om de stijgende zorgkosten te beteugelen. Tomeloze ambitie bij de initiatiefnemers van het Nationale Zorgplatform.

Het idee is dat iedereen een eigen, met pincode beschermd ‘zorgadres’ krijgt dat hem zeggenschap geeft over zijn eigen medische gegevens. Jan van den Berg, een van de initiatiefnemers, zegt in FD: “Jouw medisch dossier staat op jouw smartphone en die stuur je direct naar jouw dokter of naar een andere zorgverlener wanneer jij het wilt. Het NZp zorgt voor het laten stromen van deze informatie zonder tussenkomst van giganten als Google of Microsoft. Die hele tussenlaag kan ertussenuit. Techniek is niet het probleem. Dus waarom doen we het dan niet?”

‘Als een nationaal zorgplatform zo makkelijk was, waarom deden we het dan niet allang?’

Tja, waarom doen we het niet? Goede vraag. De voordelen die de initiatiefnemers noemen, zijn evident. Tegelijkertijd zullen critici de waarom-doen-we-het-dan-niet-vraag kantelen naar: ‘Als het zo makkelijk was, waarom deden we het dan niet allang?’. Omdat tussen droom en daad wetten in de weg staan en praktische bezwaren, zoals Willem Elsschot ooit dichtte?

Het bericht in FD brengt terecht in de herinnering dat in het verleden vergelijkbare plannen vroegtijdig gesneuveld zijn – denk aan het landelijk elektronisch patiëntendossier – en dat de privacywetgeving verlammend werkt. Helpt het voorstel om burgers zelf de keuze te geven of en met wie ze hun data willen delen om die impasse te doorbreken? Dat vereist op zijn minst dat burgers interesse hebben in het onderwerp, de scope bevatten van wat hier van ze wordt gevraagd en er rationeel naar kunnen handelen. De Engelsen noemen zoiets a tall order.

Delen