Aanstelleritus

 

Hella de Jonge (1949) is beeldend kunstenaar en auteur van onder meer Los van de Wereld en Spring. In Hartschade (2018) schrijft zij over haar hartinfarct en haar gevecht om geen patiënt te worden maar mens te blijven.
Tekst: Hella de Jonge | Beeld: Susie Q

 

Voor ze ging, kieperde de verpleegster een plastic bekertje leeg op het uitklapbare bedtafeltje dat ze onder mijn neus draaide. Verslagen keek ik naar de plastic strips die voor me uitgestald lagen. “Dit pakket is alvast voor u, mevrouw. Het is gif. Helaas. De rest van uw leven zult u deze pillen moeten slikken.”

Ruim een half jaar deed ik wat me voorgeschreven was, bang gemaakt dat als ik niet zou slikken ieder moment een nieuw infarct kon toeslaan. Ik voelde me ziek, zwak en misselijk. Door de bijwerkingen van de pillen liep ik als een versufte zombie door de wereld.

Hangend in mijn stoel stuitte ik op nu.nl op een artikel over het vrouwenhart. Wat ik las, deed me uit mijn stoel opveren. Alles wat er instond, bleek op mij van toepassing. Dit had ik het afgelopen jaar doorgemaakt. Geen van de artsen en specialisten leek van deze feiten op de hoogte te zijn.

De cardiologen Angela Maas en Janneke Wittekoek zetten de zaken op scherp: het hartinfarct is doodsoorzaak nummer 1. Medicijnen worden voornamelijk op gezonde jongemannen getest. Hartklachten bij vrouwen zijn vaak vager dan bij mannen en worden daardoor minder serieus genomen. De vrouw krijgt vaak te horen: ‘stress of aanstelleritus’. Soms met fatale afloop.

Als in een film werd ik naar de operatiezaal gereden

Toen ik de reumatoloog had uitgelegd dat ik niet kon bewegen van de pijn, zei hij: “Vertelt u eens in twee zinnen wat u in uw jeugd heeft meegemaakt.” Op mijn antwoord dat dat niet in twee zinnen samen te vatten was, reageerde hij laconiek: “Dan zou wat u heeft weleens psychosomatisch kunnen zijn.” Verbijsterd stond ik even later met deze diagnose buiten. Dacht: nu ga ik nooit meer naar de dokter, bekijk het allemaal maar.

Vier weken liep ik door tot de pijnen onhoudbaar werden en meldde me ten einde raad bij een gastro-enteroloog. Hij luisterde aandachtig en nam mijn klachten goddank serieus. Hij pakte de telefoon: “Ik denk dat hier een vrouw met hartproblemen tegenover mij zit.” Voor ik het wist lag ik op eerste harthulp. Maar ik werd na onderzoek naar huis gestuurd. Het hartfilmpje vertoonde geen afwijkingen.

Mijn dochter die het niet vertrouwde, regelde in het ziekenhuis een fietstest. Daarbij ging het mis. Tijdens het fietsen kreeg ik een hartinfarct. Als in een film werd ik op een brancard door de ziekenhuisgang naar de operatiezaal gereden. Daar werd zonder enig overleg een stent geplaatst en kon ik naar huis met het standaardpakket: De Golden Seven.

Gegrepen door het artikel op nu.nl nam ik contact op met Janneke Wittekoek: “Mijn verhaal komt overeen met jullie expertise. Als ervaringsdeskundige wil ik jullie graag helpen uit te dragen dat het anders moet.”

En zo begon ik te schrijven aan mijn roman Hartschade. Waarin ik op grond van eigen ervaring kon stellen dat het diagnosticeren van hartschade bij vrouwen te wensen overlaat en de medicatie veel te zwaar is.

Angela Maas maakte mij ambassadrice van haar stichting HartvoorVrouwen en in die hoedanigheid roep ik doktoren en specialisten op: lees Hartschade. Het moet en kan anders!

Op deze plek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden ze (para)medici een spiegel voor. Eerdere afleveringen vindt u hier.

Delen