Belgische autoriteiten

Nooit bij stilgestaan dat ik nog eens met de gezondheidszorg in België te maken zou krijgen, maar helaas breng ik de laatste tijd vele uren door in een Vlaams ziekenhuis. Een van mijn dierbaarste vriendinnen blijkt ernstig ziek en omdat zij in België woont, hebben wij als vriendengroep – (oud-)verpleegkundigen in alle soorten en maten, een ingenieur, een bokscoach en een handjevol Belgische agrariërs – nogal intensief te maken met de gezondheidszorg daar. Van huisarts tot ambulancepersoneel, van het streekziekenhuis tot de academie.

Niet gehinderd door veel kennis over het stelsel in België vallen mij onverwachte verschillen op met Nederland. Zo belden wij op zaterdagochtend om 8.30 uur naar het mobiele (!) nummer van de huisarts, waarop zij zelf opnam en haar reguliere spreekuur (op zaterdag dus) liet voor wat het was en direct kwam. Niks huisartsenpost en geen triagetelefonist. Heel prettig op zo’n moment. Dat de huisarts na één blik op de patiënt vroeg om ‘honderdtwaalf te bellen’, klonk geruststellender dan het was. Maar dat begreep ik pas toen de meldkamer opnam, de huisarts de telefoon overnam en met zachte g om spoedvervoer verzocht.

Aan Hollanders die zelf meedenken, doen ze hier maar mondjesmaat

In de twee Belgische ziekenhuizen waar we sindsdien verbleven, neemt in elke dienst een verpleegkundige tijd om aan het bed van elke patiënt te komen zitten, hetgeen houvast biedt. Dat handdoeken van huis moeten worden meegebracht, is dan een te verwaarlozen verschil. Een groter verschil ervaar ik in de toegankelijkheid van de medisch specialist. Waar de huisarts in België extreem benaderbaar is, is de medisch specialist (we zagen er meerderen) een autoriteit op afstand. Vriendelijk en deskundig? Absoluut. Maar aan Hollanders die zelf meedenken, zijn deze autoriteiten niet gewend en aan informatie delen, doen ze maar mondjesmaat.

Het zijn zorgprofessionals van de buitencategorie, ook in de ogen van de huisarts en de rest van de zorgverleners. Andere kant van het verhaal is dat ze ondertussen wel de juiste interventies plegen. Ons vertrouwen in de medische deskundigheid van de zuiderburen is dan ook groot. Al kunnen zij, net als de collega’s in Nederland, geen ijzer met handen breken. Een overeenkomst waar we het mee moeten doen.