Bob Foudraine (1955-2022)

Op 10 juni overleed op 66-jarige leeftijd Bob Foudraine. Hij was psychiatrisch verpleegkundige en later teamleider in de Janskliniek in Haarlem. “Bob was oprecht geïnteresseerd in de ander.”

Tekst: Wout de Bruijne | Beeld: Janskliniek Haarlem

Bob Foudraine wordt geboren in Hilversum als oudste van drie jongens. Hij groeit op in Aerdenhout en, vanaf zijn twaalfde, in Laren. Zijn moeder is huisvrouw en zijn vader werkt een tijdlang in de koopvaardij en is veel van huis. Bobs oom is Jan Foudraine, de bekende, later omstreden psychiater, wiens boek Wie is van hout… in de jaren zeventig een enorme bestseller is. Menig exemplaar is nu nog steeds te vinden in Nederlandse boekenkasten. In 2021 werkt Bob nog mee aan een biografie over zijn roemruchte oom.

Het beroep van Jan Foudraine is van grote invloed op de beroepskeuze van Bob. Nadat hij via de mavo en havo het atheneum doorloopt, volgt hij de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige in het Provinciaal Ziekenhuis (PZ) in Santpoort. Nadat hij is geslaagd, werkt Bob nog een aantal jaren in het PZ op de geriatrische afdeling. Binnen het ziekenhuis werkt hij ook veel met anorexiapatiënten.

Wanneer hij op een gegeven moment een burn-out krijgt, belandt Bob dankzij een maatschappelijk werkster in de Janskliniek, een woonlocatie in Haarlem voor mensen met een lichamelijke beperking of een vorm van dementie. 

‘Hij was gul en wijs, kon luisteren en observeren’

Daar zal hij 27 jaar, tot aan zijn pensioen, in verschillende functies werken, waaronder als teamleider cliëntenzorg op de afdeling dementerende ouderen.

In die laatste functie werkt hij vanaf 1998 nauw samen met Helma Meeuwissen-Huiberts, directeur Langdurige Zorg en Wonen. “Bob hield van zijn werk en was betrokken bij zijn cliënten”, zegt zij. “Hij was vernieuwend in zijn aanpak. Ik was nog gewend dat mensen weleens werden vastgebonden en opgesloten. Dat gebeurde bij Bob absoluut niet. Op dat gebied heeft hij ook veel jonge teamleden gecoacht.”

Meeuwissen noemt het bijzonder dat haar collega aankomende bewoners van de Janskliniek altijd eerst nog thuis bezocht. “‘Geen informatieoverdracht kan op tegen het zien van mensen in hun eigen omgeving’, zei Bob. Hij was oprecht geïnteresseerd in de ander, of dat nu een cliënt of een collega was.”

Als Bob in 2013 Carla Beeres ontmoet, wordt zij de liefde van zijn leven. De twee trouwen in 2019. Wanneer de docent tekenen dat jaar vervroegd met pensioen gaat, stopt ook Bob, niet lang daarna, met werken. Ze maken reizen in binnen- en buitenland, maar genieten er ook van om thuis rustig boeken te lezen met een hapje en drankje. Carla: “Bob was gul, kon luisteren en observeren, had heerlijke humor en was wijs.”

Lang mag het geluk allemaal niet duren. Bob wordt in 2020 gediagnosticeerd met een fatale ziekte. Na zijn overlijden blijkt uit de vele reacties nog eens hoe geliefd hij was. 

Wat blijft, is de liefde.

Delen