Bofkont

“Ik ben een volledige uitzet aan het kopen want ik ga weer op mezelf wonen. Weet u wat ik ben: een bofkont.” Dat laatste woordje verraadt haar leeftijd, want niemand zegt nog ‘bofkont’ tegenwoordig. Lies Hontelez is 89, maar ze is nog helemaal bij de tijd. Na vier jaar in de cliëntraad van verzorgingshuis Rustenburg (van zorgaanbieder Opella) hoeft niemand haar uit te leggen wat ‘volledig pakket thuis’ betekent of wat de scheiding van wonen en zorg inhoudt. Ze weet er alles van, en ze kan niet wachten tot ze er in september van gaat profiteren.

Wat is haar verhaal? Lies Hontelez woont al jaren in Rustenburg en ze weet dat deze locatie wordt afgebroken. Ze weet dus dat ze moet verhuizen. En hoewel te pas en te onpas wordt geroepen dat het een schande is oude mensen te dwingen tot verhuizing (of zelfs: ‘op straat te zetten’), kan zij niet wachten tot het zo ver is.

Ik weet het, Lies Hontelez is niet de gemiddelde 89-jarige. Maar het is wel een verademing om iemand te interviewen die beseft dat je altijd opnieuw kunt beginnen en die deze kans met beide handen aangrijpt. “Zo willen we allemaal wel oud worden”, zeggen mensen als ze het verhaal van zo iemand horen. En zo is het maar net. Het mooie van het kabinetsbeleid is dat het hen een duwtje in de rug geeft om dit te doen.

Delen