Brief aan Fred

‘Nu het erop aan komt en ik een hartinfarct en hartstilstand heb overleefd, heb ik besloten dat het gedaan is met mijn bescheidenheid over mijn werk. Ik maak goed en krachtig werk dat origineel is en een expositie/permanente plek in een museum waard is. Ik heb jaren gezwoegd om te worden die ik ben en dit werk te kunnen maken. Ik heb een goed verhaal te vertellen en gelukkig zien steeds meer mensen dat. Dus: geen misschien meer, ik neem mijn plek in. Ik accepteer geen denigrerende opmerkingen meer en ga er helemaal voor. Dit is mijn leven in al zijn kracht en kwetsbaarheid.’

Beste Fred, ik werd even stil toen ik jouw woorden op Facebook las. Het mag overigens een wonder heten dat ik jouw woorden onder ogen kreeg. Met mensen omgaan vind ik al lastig maar social media vind ik nóg een graadje erger. Ik krijg steeds vaker de indruk dat mensen zichzelf en anderen vereenzelvigen met hun identiteit op social media. Nou, dan verklaar ik mij hierbij voor opgeheven. Ik leef nog wel voor zolang het duurt maar besta feitelijk niet meer. Wanneer mij een hartstilstand overkomt, hoef ik niet meer gereanimeerd te worden. Dan houdt alles op. Over mijn werk als auteur en kunstenaar maak ik mij weinig illusies.

Op jouw site introduceer jij jouzelf met een prachtige tekst:

Ik ben de man van hout en water,
geen denker, geen prater. Maar gewoon,
van het bos en de zee.
Dat is ook genoeg want de zee
is water, het bos lucht en aarde
en, later, ook vuur.
Ik hou van het bos, de zee is een vriend.
De zee is wat was en wat nog zal zijn.
Het bos is dichtbij en altijd nu.
De zee is misschien en je kunt er nooit komen.
De bomen begrijp ik, de zee dat zijn dromen.
Ik ben van hout en zout.
Van vissen en kevers en slakken,
Van takken, golven, vogelzang.
Ik ben van het bos en de zee.

Elke regel is raak. Een tekst zoals deze kan louter vanuit het wezen worden verwoord. En zo, beste Fred, maak jij ook jouw kunst: vanuit jouw wezen. Misschien zou je net als ik zelf wel boom of zee willen zijn Maar moeder Natuur maakte ons mensen. Bomen en zee zijn zichzelf, hebben niets te doen met bescheidenheid of onbescheidenheid, en hoeven zich niet druk te maken over denigrerende opmerkingen. Het zal een boom totaal geen zorg zijn of hij na zijn dood in een open haard belandt, een tweede leven als schutting leidt, wordt verwerkt in één van jouw kunstwerken of domweg wegrot in een bos. Of een zee kan doodgaan weet ik niet.

Dat jouw bericht op Facebook mij trof was niet alleen omdat wij elkaar lang geleden hebben ontmoet. Uit wat schrijft spreekt boosheid: nu je succesvol bent gereanimeerd moet het maar eens afgelopen zijn met jouw bescheidenheid. Jouw werk is goed en krachtig. Wee degene die hierover nog iets denigrerends opmerkt. Dit is mensentaal, oh zo herkenbaar, en wat zou ik jou graag de erkenning gunnen die je verdient. Maar mensen zijn geen bomen of zee. Exposanten en zeker musea hebben hun eigen belangen. Die willen veel bezoekers trekken en veel van die bezoekers zijn mensen, die zich denigrerend uitlaten over wat niet in musea wordt tentoongesteld. Vaak is dat ‘verzadigde’ kunst. Kunst die nog écht leeft, tref je in de marge.

Beste Fred, je bent een mens, leidt inderdaad een leven in al zijn kracht en kwetsbaarheid maar probeer toch meer boom of zee dan mens te zijn. Voorkom een tweede infarct. Blijf trouw aan jouzelf, stoor je niet aan mensen die zich denigrerend over jou of jouw werk uitlaten. Jij hebt een goed verhaal te vertellen maar de meesten willen niet luisteren. Die passeren prachtige bomen zonder er acht op te slaan. Voor deze mensen is de zee niet meer dan een grote plens water. Koester degenen die wel hun hand voor jou in het vuur houden. En één van hen ben ik!