Brief van Danka Stuijver aan een collega in 2050

In dit jubileumjaar van VvAA blikken we niet alleen terug, we kijken ook vooruit. Drie zorgprofessionals en één voormalige minister schrijven een brief aan een imaginaire collega in het jaar 2050. Wat zijn hun verlangens en wensen voor de toekomst?
Deze keer: huisarts Danka Stuijver.

Beste collega in 2050,

Hier een kattenbel uit de tijd waarin dokters nog reflexhamers en stethoscopen gebruiken. Misschien heb je ze weleens gezien in een medisch museum. Naast de aderlaatmesjes en het piskijkglas. Ik stel mij zo voor dat jij een handzame minibodyscanner op zak hebt waarmee je na de anamnese het lichamelijk en aanvullend onderzoek in één keer en van top tot teen kunt uitvoeren. Waardoor je een patiënt niet eens meer hoeft aan te raken en ruimte overhoudt in je witte jas. Alhoewel, die witte jas, bestaat die nog? Of is die ingeruild voor gender- en statusneutrale pakken met zelfreinigende nanotechnologie?

Ik ben benieuwd hoe jouw werkdagen eruitzien. Misschien heb je een AI-assistent die een anamnese voor je opschrijft, een X-thorax aanvraagt, steunkousen bestelt of een verwijzing uittypt. Daar droom ik van, van een side-kick die ten dienste staat van mij, de zorgverlener. In mijn tijd zijn er heus ook prachtige innovaties. Met vaak blitse Angelsaksische namen. Ze moeten bijdragen aan het toegankelijk en betaalbaar houden van de zorg in tijden van schaarste, maar creëren vooral een extra zorgvraag en daarmee extra kosten en extra werk. Ik vermoed dat het nog wel een paar jaar gaat duren voordat we tot inzicht komen.

Niet naast en langs elkaar, maar mét elkaar

Mijn hoop voor jou is dat het over de schutting gooien van zorgtaken eindelijk gestopt is. Dat de schuttingen dankzij een logisch bekostigingssysteem en een landelijk patiëntendossier zijn verdwenen, waardoor zorgverleners eindelijk écht met elkaar willen en kunnen samenwerken. Dus niet naast en langs elkaar, zoals wij deden in steeds groter wordende gezondheidscentra en maatschappen, maar mét elkaar over domeinen heen.

Met zorg die gericht is op zowel de individuele patiënt als op de gemeenschap. Bovenal hoop ik dat er leiders opstaan die benadrukken dat zorg geen individueel recht is maar een publiek goed. En die dat publieke goed beschermen door als heuse dijkgraven op te treden en wél de pijnlijke keuzes durven te maken die wij, in het zorgpolderlandschap van de jaren 2020, maar voor ons uit blijven schuiven.

Beste collega van de toekomst, hoewel de gezondheidszorg in 2050 ongetwijfeld geavanceerder zal zijn dan nu in 2024, zijn patiënten nog steeds gewone mensen van vlees en bloed. Met hoop, angsten en dromen. Die ze, als je geluk hebt, met jou zullen delen. Koester die band en blijf, naast alle innovatieve gadgets, ook te allen tijde je zintuigen gebruiken.

Danka Stuijver, huisarts en publicist