Buitenlandselectie

Eens per vier weken plaats ik hier een selectie van links naar opmerkelijke nieuwe artikelen, afkomstig uit Engelstalige kwaliteitsmedia, over onderwerpen die te maken hebben met ziekte, gezondheid en gezondheidszorg. Dit zijn vooral ‘verhalende’ teksten, meestal van wat langere adem, en meer geschikt voor in de lees- of leunstoel dan voor achter het bureau.

The Man in the Woods
Dit waargebeurde verhaal heeft zó veel overeenkomsten met het onderwerp van de jongste roman van T.C. Boyle, The Harder They Come uit 2015 (in het Nederlands vertaald als Wie storm zaait), dat dit – hoewel dit nergens wordt vermeld – onmogelijk toeval kan zijn. In beide gevallen staat de persoon centraal van een verwarde en excentrieke jongeman die, verscholen in de ondoordringbare bossen van de kuststreek boven San Francisco, een spoor van dodelijk geweld achterlaat. Maar anders dan de bellettrie-versie van Boyle, een heel goed boek overigens, besteedt dit artikel uit The Sunday California Magazine ook veel aandacht aan het psychiatrische aspect van deze zaak. Met focus op een bekend maar altijd lastig dilemma: hoe ver moet je gaan in gedwongen institutionalisering van mensen die misschíen een bedreiging zijn voor anderen en/of zichzelf?

Train to Harbin
Geen misverstand: het is fictie, dit korte verhaal van Asako Serizawa, een in Japan geboren jonge schrijfster die woont en publiceert in de Verenigde Staten. Maar tegelijk voert datgene wat hier beschreven wordt, op Literary Hub, terug op een bittere, nauwelijks te bevatten werkelijkheid, van intussen bijna tachtig jaar terug. Een bejaarde Japanse arts kijkt terug naar die zwarte periode van de oorlog tussen Japan en China, aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog, waarin hij samen met geselecteerde beroepsgenoten, in de beruchte ‘Eenheid 731’, in Pingfang in Noord-Oost China medische experimenten uitvoerde op Chinese gevangenen. Confronterend en gruwelijk, maar ook een must-read.

What it Feels like to Hold the First 60 Seconds of a New Life in my Hands
“Needless to say we did not save anyone’s life that day”, schrijft de fictieve ik-persoon uit het hierboven genoemde verhaal over een dag in de operatiekamer in Pingfang. Over precies het tegenovergestelde lezen we in dit artikel op longreadsite www.narratively.com, geschreven door een kinderarts in opleiding die in een ziekenhuis in Boston tijdelijk gedetacheerd is als ‘first responder to middle-of-the-night deliveries’. Mooi wordt hier beschreven wat hierbij allemaal kan komen kijken, en spannend soms ook ­– de afloop van een gecompliceerde bevalling is van tevoren immers altijd ongewis.

My secret life as a high-functioning drug user
Anders dan veel mensen denken, is maar een bescheiden minderheid van alle drugsgebruikers echt ‘verslaafd’ in de zin van een dagelijkse ‘habit’. Veel groter, zeker bij een middel als cocaïne, is de groep die vooral ‘recreatief’ gebruikt, en dan vooral in de weekends. In dit artikel uit het Engelse dagblad The Guardian onderwerpt een (anonieme) auteur uit die laatste categorie zichzelf, en zijn hechte vriendengroep met dezelfde leefstijl, aan een openhartig zelfonderzoek. Want hoe ver kan je hierin gaan, en tóch blijven volhouden – vooral ook voor jezelf – dat je alles onder controle hebt? En dat bijvoorbeeld je professioneel functioneren niet onder je weekendactiviteiten leidt? En: hoe lang kan je jezelf wijs blijven maken dat dit sowieso maar een tijdelijke levensfase is, als je intussen al de dertig bent gepasseerd?

Portrait of a Friendship in the Face of Cancer
Brett Kilroe was als art director in de muziekindustrie verantwoordelijk voor albumcovers van  onder meer Kings of Leon, Foo Fighters, The Strokes en Taylor Swift. Eind 2011 werd bij hem darmkanker vastgesteld. De daarop volgende vier jaren legde fotograaf Dan Winters, een oude vriend van Kilroe die ook veel met hem had samengewerkt, het verloop van het ziekteproces vast in een serie foto’s, op de meest uiteenlopende locaties genomen, waaruit The New Yorker deze zeventien selecteerde. Allemaal in zwart-wit, maar hierom nog niet minder indrukwekkend.

Cruel ships of prosperity
De specerijenhandel op Oost-Azië geldt als een glorieuze periode van ontdekking en economische expansie. Maar er was ook een – minder belichte – keerzijde: de torenhoge prijs in termen van ziekte en sterfte. Dit niet alleen onder de autochtone inwoners van de specerijen-producerende gebieden, die massaal slachtoffer werden van geïmporteerde infectieziekten waartegen ze geen weerstand hadden. Maar ook, en dat is het thema van dit artikel uit Aeon Magazine, onder het scheepvarend personeel zelf. Kort samengevat: de enorme sprong voorwaarts, vanaf eind zestiende eeuw, in maritieme technologie en navigatiekennis, werd op geen enkele manier geflankeerd door een vergelijkbare ontwikkeling in de (preventieve) geneeskunde. Scheurbuik, tyfus, gele koorts en syfilis hadden mede hierdoor vrij spel op de galjoenen die de kostbare vracht vervoerden. Met als gevolg een sterftecijfer van 54 procent onder de in totaal ongeveer 2 miljoen Europeanen die tussen 1580 en 1795 handelsreizen naar Azië maakten.

One surgeon says you need an operation. Another says you don’t
Tim Copeland in San Diego was twaalf jaar oud toen in 2002 bij hem een ernstige hersenafwijking werd vastgesteld. De eerste neurochirurg die werd geraadpleegd, in Californië zelf, zei: niet opereren. Een second opinion, van een chirurg van Mayo Clinic in Minnesota, luidde: zo snel mogelijk opereren. Dat laatste gebeurde, en sindsdien is Copeland – “anders zou ik nu dood of zwaar invalide zijn geweest” – klachtenvrij. Dit artikel bij www.vox.com vertelt niet alleen het verhaal van Tim Copeland, maar duikt ook dieper in het onderwerp ‘tegenstrijdige diagnoses’ als zodanig. Met feiten en cijfers die misschien niet verrassen, maar die altijd opnieuw weer zwaar te denken geven.

Delen