Buitenland: moeders en dochters
Eens per vier weken plaats ik hier een selectie van links naar opmerkelijke nieuwe artikelen, afkomstig uit Engelstalige kwaliteitsmedia, over onderwerpen die te maken hebben met ziekte, gezondheid en gezondheidszorg. Dit zijn vooral ‘verhalende’ teksten, meestal van wat langere adem, en meer geschikt voor in de lees- of leunstoel dan voor achter het bureau.
A Journey to the Medical Netherworld
Een nachtmerrie voor ieder ouderpaar: een kind dat ernstig ziek wordt zonder dat iemand een diagnose kan stellen. In dit geval een negenjarige dochter, die na een korte infectieziekte een ernstige persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt. In dit (lange) verhaal voor Hazlitt Magazine beschrijft de moeder, zelf een medisch goed ingevoerde wetenschapsjournalist, een frustrerende zoektocht naar hulp die niet voorhanden blijkt. Waarbij zowel de medische professie als het zorgstelsel in Canada er niet al te best van af komen. Maar met, mag best op voorhand worden verklapt, gelukkig tóch een happy end.’
Violet
Een nachtmerrie voor aanstaande ouders: pre-eclampsie – voor velen bekend als de complicatie die Lady Sybil Crawley in het derde seizoen van Downton Abbey op het kraambed het leven kostte. Dit verhaal pakt gelukkig anders uit: niemand komt te overlijden. Maar de dochter die al na 25 weken en 5 dagen zwangerschap met een keizersnede ter wereld moet worden gebracht, in een ziekenhuis in Albuquerque in New Mexico, weegt net iets meer dan een (Amerikaanse) pound. Hoe dit hierna verder ging, leest u in dit artikel voor Longreads.com, opnieuw geschreven door de moeder zelf.
Afterlives: My Mother’s Breast Cancer, and My Own
Opnieuw een persoonlijk verhaal waarin zowel een moeder als haar dochter figureren. Maar dit keer geschreven door de laatste, naar aanleiding van een ernstige kwaal die haar moeder al jong deed overlijden en die nu ook bij haarzelf is vastgesteld. Dit artikel uit The New Yorker is een excerpt uit de dezer dagen verschijnende paperbackeditie van Spinster: Making a Life of One’s Own van de Amerikaanse schrijfster en journalist Kate Bolick. Met als rode draad een herontdekking van wie en wat haar moeder in werkelijkheid was, via het traject van hun gedeelde ziekte.
The Brain That Wasn’t Supposed to Heal
Steve Mishkin was een 44-jarige wiskundige uit Brooklyn, gelukkig getrouwd, vader van twee kinderen, kerngezond en succesvol business analyst voor een grote bank. In december van 2014 belandde hij op de trauma-afdeling van een ziekenhuis in New Jersey, met ernstig hersenletsel vanwege een ongeval of incident waarvan de precieze omstandigheden nooit zijn opgehelderd. Maar dat is laatste is niet waar dit artikel uit The Atlantic over gaat. Focus is het onwaarschijnlijke succesverhaal van Steve’s intussen zo goed als complete herstel. Waar, en ook dat maakt dit verhaal duidelijk, twee heel verschillende kanten aan zitten. Een hartverwarmende, vanzelfsprekend. Maar ook een minder geruststellende, door de unieke samenloop van gunstige factoren waardoor die goede afloop mogelijk werd – en die in veel andere gevallen van zware hersenschade níet optreedt. Zoals de exceptionele professionele competentie van de neurochirurg die Steve meteen opereerde. Maar ook de financiële kracht van het gezin-Mishkin, in een samenleving waar goed verzekerd zijn tegen ziektekosten ook na de komst van ‘Obamacare’ nog steeds allesbehalve gemeengoed is.
What Are the Chances?
Verhalen over (het verwijt van) medische fouten of verkeerde medische praktijken zijn in de media niet ongewoon. Maar wat dit artikel uit Boston Magazine bijzonder maakt, is dat beide hoofdpersonen, het echtpaar Amy Reed en Hooman Noorchashm, zelf medisch specialist zijn. En dat het ziekenhuis waar Hooman cardiothoracaal chirurg is hetzelfde is waar Amy, zelf anesthesioloog en trauma-arts, een operatie onderging die verkeerd afliep: het gerenommeerde Brigham and Women’s Hospital in Boston. Een artikel dat maar één kant belicht van dit verhaal, over de moeizame kruistocht waartoe Hooman hierna besloot en die hem in direct conflict bracht met zijn eigen werkgever en collega’s. Maar dat hierdoor niet minder de moeite waard is.
