Burgerkracht
Toen ik gisteren rond het middaguur mijn steunbetuiging voor het burgerinitiatief Bijsluiter bij operaties invulde en opstuurde, waren al ruim 15.000 mensen mij voorgegaan. Dit initiatief van het tv-programma TROS Radar sluit blijkbaar aan bij een behoefte die veel mensen al geruime tijd impliciet hebben gevoeld. En het is natuurlijk passend dat juist de grootste familie van Nederland – zoals de TROS zichzelf afficheert – deze behoefte vertaalt in concrete actie.
De gedachte achter het initiatief is dat behandelaars verplicht moeten worden om patiënten schriftelijk te informeren over operatieve ingrepen. Typisch zo iets waarvan je je in verwondering kunt afvragen: gebeurde dat dan nog niet? Blijkbaar niet dus. Artsen zijn wel verplicht patiënten te informeren over de ingreep, de mogelijke gevolgen en risico’s daarvan en de eventuele alternatieven ervoor, maar ze mogen dit ook gewoon mondeling doen in de spreekkamer. Onvoorstelbaar eigenlijk, als je bedenkt dat maar al te goed bekend is dat patiënten in de spreekkamer de helft van de informatie niet tot zich laten doordringen. Je zou dan toch verwachten dat de dokter denkt: laat ik het maar op papier zetten. Dat voorkomt achteraf ‘Ja maar we hadden toch afgesproken dat’-discussies. Maar nee dus, zo werkt het niet.
Ik ben heel benieuwd hoe de wetenschappelijke verenigingen op dit burgerinitiatief gaan reageren. Uit oogpunt van goodwill onder hun cliënten kunnen ze moeilijk anders dan het met open armen ontvangen. De reactie van de Orde van Medisch Specialisten verbaast mij dan ook.
7 reacties
Een bijsluiter voor operaties, of nog liever zelf kiezen of ik geopereerd of anders behandeld wil worden? http://www.argumentenfabriek.nl/beslishulp-voor-mannen-met-prostaatkanker
Maaike de Vries
16 januari 2013 / 09:24Waarom “of-of” en niet “en-en”?.
Frank van Wijck
16 januari 2013 / 09:26Beste Frank,
Met jou vind ik die afweerhouding van de Orde van Nederlandse Specialisten vreemd. Maar het verbaast me niet. Daarvoor zat ik te veel in spreekkamers en zag en aanhoorde de grote diversiteit van communicatief talent. Soms was het ronduit beroerd, maar daar lag niemand wakker van. Zeker niet de medische stand zelf; het zelfreinigend vermogen van die beroepsgroep is nog steeds zeer gering. Daarbij zeker ook niet geholpen door een scherp en adequaat reagerende Inspectie.
Binnenkort gaat Herre Kingma met pensioen. Daar wordt een borrel op gedronken. Die wordt geschonken in een ziekenhuis waar hij directeur was. In dat zelfde ziekenhuis kon onverantwoord lang een neuroloog zijn rampdiagnoses stellen. Toen Kingma nog Inspecteur-generaal van de Inspectie was, besloot die zelfde inspectie de affaire onder tafel af te doen. Uiteindelijk liep dat anders en de nasleep duurt en duurt.
Voor dit soort zaken bestaan geen folders. Helaas.
Waar wel folders voor bestaan is info over ziektes en behandeling. Dat daar in veel gevallen niet of geen gebruik van wordt gemaakt, is op zijn zachtst gezegd bijzonder. Het wordt ook niet gecompenseerd door een zelf geschreven briefje of verslagje van het besprokene met de patiënt.
Alles begint bij simpel en duidelijk praten met een patiënt. Het blijkt een kunst die te vaak en nog steeds ondergeschoven kindje is in de medische zorg. Gevolg? Narigheid en onnodige kosten.
Een communicatie mevrouw van de Orde laten vertellen dat het als niet zinvol wordt geacht is als symptoom van die ellende niet te missen.
Joep Scholten
16 januari 2013 / 13:37Uit mijn beperkte ervaring op dit gebied weet ik dat die bijsluiters er wel zijn, ik heb ze ook altijd meegekregen.
Ik denk dus dat de insteek verkeerd is. De kern van de vraag moet zijn of een arts wel bereid is aan zijn patienten voldoende uitleg te geven, zowel mondeling als schriftelijk. De spullen zijn er wel, het gaat meer om de motivatie die ook te gebruiken. Helaas gaat ook hier vaak de omzet boven de zorgvuldigheid. We horen nog veel te vaak van de patient dat die al weer buiten stond voor hij er erg in had, want “de dokter was ook zo druk!”.
Het is dus meer een kwestie van mentaliteit dan van ontbreken bijsluiters.
JD Uithof
16 januari 2013 / 15:55Je hebt gelijk dat het meer een kwestie van mentaliteit is dan van het ontbreken van bijsluiters. Maar waar de mentaliteit een chronisch probleem is, is het niet zo heel vreemd dat verplichte mentaliteitsverandering via wetgeving op de loer ligt.
Frank van Wijck
16 januari 2013 / 16:11Onze apotheek geeft al jaren schriftelijk, zwart op wit, de mogelijke bijwerkingen van Paracetamol mee aan patiënten/ cliënten.
Ik heb niet de indruk dat de bijsluiter met interesse wordt gelezen.
Het op papier stellen van complicaties bij een ingreep is geen remedie voor gebrekkige communicatie.
Zeker niet in het Google tijdperk.
Deze trend is reclame voor het Amerikaans systeem: ik behandel u niet als u geen handtekening zet.
Ik zou mijn oma van 92 toewensen dat zij een specialist treft die communicatie, in plaats van administratie, belangrijk vindt.
E.Kriek
20 januari 2013 / 19:43Beste Edward,
Waarom ga je niet mee met je oma? De specialist zal er even aan moeten wennen dat hij het niet af kan doen met binnensmonds mompelen of ongebreideld zijn PC scherm bestuderen, maar daarna klaart de lucht. Ik weet dat uit eigen ervaring met beide ouders.
Joep Scholten
21 januari 2013 / 10:16