Carla

Rian Meulenbroeks weet als creatief therapeut in de psychiatrie dat ‘knippen en plakken’ kan helpen bij herstel. 

Tekst: Rian Meulenbroeks Beeld: Marcel Leuning 

Acht jaar geleden is de dochter van Carla doodgereden. Een uur nadat ze Demi uitzwaaide, stond de politie op de stoep. Ze ving nog iets op over een roze omafiets, maar toen begon ze met vallen en daarna kwam haar leven in een tollende vertraging terecht. De eerste tijd kwamen er nog wel mensen over de vloer. Soms met een ovenschotel, soms met goede raad: “Je moet dóór Carla.” Maar de opdracht kwam nooit binnen en langzaam maar zeker trok haar omgeving zich terug. Door gevoelens van onmacht, maar ook omdat Carla niet meer de gezellige meid van vroeger was. Het verdriet, de angst en de schuldgevoelens waar Carla mee kampte, werden steeds irreëler. Ze mocht niets meer van zichzelf, durfde niets meer, en uiteindelijk gaf ze het leven op.

Na jaren van versteend verdriet werd Carla aangemeld bij de dagbehandeling van een ggz-instelling. “Ik heb het te lang laten gebeuren”, vertelt haar man Toon, “ze moet weer gaan leven, want zo kan het niet langer.”

Langzaam kwam Carla onder de grafsteen vandaan

Dagen-, nee wekenlang keek ze alleen maar sip voor zich uit. Wilde niets, kreeg zichzelf niet in beweging. Daarna huilde ze oneindig veel geblokkeerde tranen. Stilzwijgend. En heel langzaam, zich gesteund gevoeld door heel veel geduld en nog meer begrip, kwam Carla onder de grafsteen van Demi vandaan. Regelmatig viel ze terug in stilte, maar na veel vasthoudende aanmoediging ging ze haar angsten toch aan. Soms dwars door de pijn heen. Steeds vaker zag ik haar weer voorzichtig lachen. Knippend en plakkend maakten we op de sterfdag van haar dochter samen een fantastische collage en voor het eerst in acht jaar trapte ze onvast weer wat meters weg op een fiets.

Langzaam, heel langzaam trok de zware mist op. Na maanden van intensieve begeleiding en het verzetten van loodzware bakens, durfde Carla zichzelf toestemming te geven om weer te leven.

Een paar uur na het afrondende gesprek, waarin ze me keer op keer bedankte voor mijn geduld, belt ze me op. Ze wil me laten weten dat ze met een omweg naar huis is gefietst. Dat ze op de markt bloemen heeft gekocht en daarna afscheid is gaan nemen van Demi. Op de plek waar ze stierf. De zon had geschenen. Het was goed zo.

Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Omdat de omstandigheden zo bijzonder waren, het behandeltraject aangrijpend, of juist omdat zich iets grappigs voordeed in het contact. In deze reeks leest u hun verhalen.

Delen