Catastrofale oplossing
Pas op voor de catastrofale oplossing. Deze term komt niet van mij, maar van wijlen Arnold Cornelis. Hij was een groot Nederlands filosoof die zaken soms met schrikbarende en ontnuchterende scherpte kon duiden.
Zo ook hierbij.
Arnold Cornelis noemde iets een catastrofale oplossing wanneer het antwoord daar gezocht wordt waar het probleem zich niet bevindt.
Kunt u zich voorstellen hoe vaak ik aan deze wijze woorden moet denken in allerlei discussies in de zorg? Soms inhoudelijk, soms organisatorisch. Dan weer met betrekking tot de hoogte van vergoedingen, andere keren naar aanleiding van het vertrouwen dat patiënten al dan niet in de medische wereld hebben.
Het is regelmatig de vraag of het feitelijke probleem wordt geadresseerd, of een fata morgana, geprojecteerd door achterliggende belangen of uitvergrote ego’s.
Zo beschouwd zou aan ieder dossier in de zorg misschien wel de vraag dienen te worde gekoppeld: is de besproken oplossing de echte oplossing of een catastrofale oplossing? Bij aanhoudende stilte of een antwoord in twee gebonden boekdelen met daarnaast een derde als verantwoording uit de wijze wereld der wetenschap neig ik bij voorbaat naar het laatste.
