Catch 22

Minister Martin van Rijn (VWS, medische zorg) vindt dat er geen ziekenhuizen moeten komen waarin uitsluitend patiënten met COVID19 worden behandeld. Om diverse redenen een begrijpelijk standpunt. Wuhan heeft bewezen dat je in no time zo’n ziekenhuis uit de grond kunt stampen, maar dan? Ten eerste: waar zet je het neer? Bij de start van de coronacrisis in Nederland was Brabant de grote brandhaard, maar misschien is de volgende wel Drenthe of Noord-Holland. Bouw je er dan meerdere, op vier locaties in ons land om landelijke dekking zonder lange reisafstand mogelijk te maken? Dat kost nogal wat. Of bouw je een of meer bestaande ziekenhuislocaties om tot covidziekenhuizen? Dat heeft dan weer gevolgen voor de landelijke dekking (en aanrijtijden) van het huidige ziekenhuislandschap.

Ten tweede: wie laat je in die covidziekenhuizen werken? Zet je daarvoor speciale covidteams in die geen andere zorg leveren? Van Rijn heeft een punt als hij stelt dat dit hen een forse werkdruk en emotionele belasting zou bezorgen als het aantal covidpatiënten hoog is. Waar natuurlijk tegenover staat dat ze niets te doen zouden hebben als er geen covidpatiënten zijn. Dat is alleen in komische tv-series efficiënt te noemen.

Er zijn geen gemakkelijke oplossingen

Een alternatief is teams in niet-covidziekenhuizen in de waakstand houden. Maar als die teams bij een nieuwe uitbraak daadwerkelijk nodig zijn, hebben die niet-covidziekenhuizen acuut een fors personeelsgebrek en valt daar dus de reguliere zorg toch weer stil, net als in de afgelopen periode gebeurd is.

Van Rijn is voorstander van een oplossing in regionaal verband, gecombineerd met op termijn structurele verhoging van de ic-capaciteit. Ook geen makkelijke oplossing. Verhoging van de ic-capaciteit brengt immers groei van het personeelsbestand met zich mee, en de zorg heeft nu juist een personeelsprobleem. Maar er zijn ook geen gemakkelijke oplossingen.

Delen