Collegiaal uitje naar Athene
Vlucht HV 6710 van Athene naar Eindhoven is nog niet begonnen, wanneer naast Mia en mij over ‘urologie’ wordt gesproken. Aan de achteloze wijze waarop het woord van de tong rolt hoor je direct dat dit geen patiënt is. Allerlei medische termen vliegen ons om de oren, maar het geronk van de motoren maakt het onmogelijk om meer te weten te komen over de identiteit van de dertiger die zonder ons een blik waardig te keuren is aangeschoven en die continu in gesprek is met iemand aan de andere kant van het gangpad.
Er is sprake van een uiterst levendige conversatie, waarin zich af en toe ook iemand voor en achter ons mengt. Ik zit lekker veilig achter het raampje, waardoor ik mij niet hoef te storen aan het feit dat wij compleet wordt genegeerd. Maar na een uurtje kan ik het toch niet nalaten om vrouwlief te vragen of zij wordt geflankeerd door een échte dokter. Zij verstaat de kunst om ongemerkt goed mee te luisteren en haar inschattingsvermogen acht ik zeer hoog. “ ‘t zou kunnen dat hij huisarts is maar het kan ook iemand uit de sportwereld zijn: in elk geval heeft hij bij judo de zwarte band gehaald, fietst hij veel en beoefent hij ook andere sporten. Vermoedelijk traint hij met bekende Nederlanders. Volgens mij viel zojuist zelfs de naam van Marianne Vos.”
Ik grijp mijn kans wanneer de stewardess mij een dubbelpak Twix aanreikt en onze buurman min meer gedwongen zijn hoofd in onze richting moet draaien. “Komt u ook uit Athene”, vraag ik hem alsof het anders kan. “Ja, ik werk als huisarts en ben met een grote groep collegae en specialisten vier dagen naar Griekse hoofdstad geweest”, om hier onmiddellijk aan toe te voegen dat wij nu niet moeten denken dat het om een snoepreisje van de farmaceutische industrie gaat. Ja, dokters voelen tegenwoordig feilloos aan wat Jan met de pet bij zo’n uitje denkt.
Vier dagen naar Griekenland, waar het met de gezondheidszorg allerbelabberdst is gesteld, is natuurlijk wel het andere uiterste van een paar heidagen in Conferentiecentrum Woudschoten te Zeist of op een landgoed in de Ardennen. Ik stel de man gerust met de opmerking dat wij uit dezelfde branche komen. Het begrip voor het tripje van onze buurman wakkert de chemie tussen ons aan. Hoog boven de wolken ter hoogte van de Alpen mijmeren wij over de zinvolheid van het bestaan. Ik breng hem wat in verwarring met de vraag, waarom het leven eigenlijk zinvol zou moeten zijn.
Het lijkt hem in alle opzichten van een leien dakje te gaan
Helaas kwam ik bij judo niet verder dan de gele band met een oranje slip. Onze levens staan diametraal tegenover elkaar. Het lijkt hem in alle opzichten van een leien dakje te gaan: een door hemzelf uitgekozen ideale huisartspraktijk, twee jonge kinderen – keurig met een leeftijdsverschil van twee jaar – inderdaad een begenadigd sporter en wat al niet meer. Leven met de wind mee – minder drama in je leven, meer rust in je hoofd luidt de titel van de tweede bestseller van Jelle Hermus over ‘een leuker leven’. Ik kreeg het boek als verjaardagsgeschenk van iemand die mij graag dat leuker leven gunt. Maar het kan dus echt!
Wat heb ik als gepensioneerd huisarts nog in te brengen tegen zo’n sportieve knul die bruist van levenslust? Terwijl de landing inzet, vertel ik hem over mijn wensen ten aanzien van het levenseinde. Daarmee kun je tegenwoordig ook buiten werktijd bij elke huisarts aankomen. Eenmaal geland figureert hij tussen een groep mensen aan het hoofdeind van de bagageband. In zijn korte broek en oranjebruine sweater oogt onze jonge huisarts als een vermoeide adolescent. De fut is eruit, de spraakzaamheid verdwenen. Ik heb met hem te doen. Een bus brengt het gezelschap naar een Van der Valk restaurant. Vandaar reist hij door naar huis. Hij verlangt naar zijn vrouw en kinderen maar vooral naar een bed. Zouden we al uit zijn gedachten zijn verdwenen?
