Concentratie
31 ziekenhuizen stoppen met complexe kankeroperaties – vooral blaas- en maagkankeroperaties – omdat ze niet kunnen voldoen aan de steeds strenger wordende volume- en kwaliteitsnormen hiervoor. De druk op concentratie van hoogcomplexe zorg werpt dus zijn vruchten af. Voor de patiënten een belangrijke ontwikkeling, en ook niet een waartegen ze heel veel bezwaar zullen hebben. We weten immers dat patiënten best bereid zijn om wat verder te reizen, als daar tegenover staat dat de kwaliteit van het verder weg gelegen zorgaanbod hoger is.
Bovendien is verder weg geopereerd worden niet hetzelfde als verder weg behandeld worden gedurende het gehele behandeltraject. Het ziekenhuis dichtbij kan de patiënt verwijzen naar het verder weg gelegen ziekenhuis voor de operatie, en aansluitend het behandelproces weer zelf ter hand nemen.
Verder weg geopereerd worden niet hetzelfde als verder weg behandeld worden
Wel zijn twee dingen hierbij essentieel. Ten eerste dat het behandelteam in het ziekenhuis dichtbij dat de ingreep niet meer uitvoert op de hoogte blijft van alle ontwikkelingen in behandelopties, om correct te kunnen bepalen wanneer en waar naartoe verwijzing aan de orde is. En ten tweede digitale gegevensoverdracht tussen alle behandelaars (ook in de eerste lijn) die bij de zorg voor de patiënt betrokken zijn.
Ondertussen pleit Ernst Kuipers (bestuurder Erasmus MC en voorzitter NFU) voor nog een vorm van concentratie, namelijk van patiënten die worden behandeld met dure medicijnen. Zij zouden nog slechts in de academische centra behandeld moeten worden, stelt hij. Uit oogpunt van wetenschappelijk onderzoek en van versterking van de onderhandelingspositie met de farmaceutische industrie een begrijpelijk standpunt. Maar het credo ‘dichtbij als het kan, verder weg als het moet’ dat achter die concentratie van kankeroperaties ligt, gaat uit van winst voor de patiënt. Wat Kuipers wil, gaat in eerste instantie over geld en wetenschap. Dat is moeilijker uit te leggen aan patiënten.
7 reacties
Frank, ik kan me nog herinneren dat een patiënt -die ik begeleidde als huisarts- ‘oncologisch geopereerd’ moest worden. Ook een tumor waarbij het advies gold ‘dit in een gespecialiseerd Academisch Centrum te doen’, vanwege volume- en kwaliteitseisen etc. Adviezen ‘door anderen’, externen opgesteld, niet primair door behandelaars, chirurgen dus. ‘We waren er vroeg bij’, was het bericht van de MDL-arts en de zon stond hoog aan de hemel. Daarna begon het wachten, het was druk in het Academisch Ziekenhuis mogelijk door alle concentratie van zorg en de druk van de volume- en kwaliteitstoestanden, ‘door managers bepaald’. Toen de blaadjes vielen, was patiënt nog steeds niet geopereerd. Uiteindelijk werd de tumor verwijderd – ettelijke (verontwaardigde) telefoontjes verder natuurlijk – en overleed patiënt twee jaar later…!? En ‘we waren er nog wel zo vroeg bij geweest…!!??’
Gespecialiseerde centra zijn niet altijd zaligmakend en kwaliteits verhogend. Hoe de afloop geweest zou zijn wanneer deze patiënt ‘perifeer’, maar snel geopereerd zou zijn, weet ik ook niet natuurlijk. Maar, het lijkt me goed dat je dit ’tegen’geluid ‘vanaf de werkvloer’ verneemt.
Jurriën Wind
6 december 2016 / 13:23Dit soort verhalen ken ik ook Jurrien maar er is sinds die tijd echt wel wat gebeurd. Vooral op basis van de SONCOS-normen, dus juist opgezet vanuit de beroepsgroep zelf.
Frank van Wijck
6 december 2016 / 13:54Dit ‘soort verhalen’ speelde zich af op het moment dat deze ‘discussie’ en ‘concentratie van zorg is beter-voorstellen’ al speelden Frank dus even niet aan voorbij gaan graag….
Jurriën Wind
6 december 2016 / 14:15Dat doe ik ook niet Jurrien. Het is een werk in ontwikkeling en daarin gaan ongetwijfeld zaken fout. Maar je voorbeeld is wel N=1. Hoe moeten we daarvan de waarde bepalen?
Frank van Wijck
6 december 2016 / 19:13Je standpunten komen op mij altijd nogal ‘klinisch’ en ‘(be)rekenend’ over waarbij overheid en (zorg)verzekeraar er over het algemeen nogal ‘goed uitspringen’. Is misschien logisch want die betaalt je boterham, maar er is ook een andere kant: die van de mensen werkzaam in de gezondheidszorg en die’met hun voeten in de modder staan’. Daar komt de praktijk vandaan en mijn indruk is dat je de waarde daarvan niet helemaal goed inschat. In de praktijk is namelijk n=1=al 1 teveel!
Jurriën Wind
6 december 2016 / 19:44Het is altijd mijn bedoeling dat de patiënt er goed uitspringt, niet meer en niet minder.
Frank van Wijck
6 december 2016 / 21:12Te denken dat je door te concentreren de prijs van de geneesmiddelen essentieel zou kunnen beïnvloeden is een utopie. Multinationals laten hun prijsbeleid niet beïnvloeden door een ondergeschikte marktpartij. Europese registraties met een daaraan gekoppeld Europees prijsbeleid zet pas zoden aan de dijk. Wellicht moet het hele octrooi beleid op de schop, waarbij een differentiatie gemaakt moet worden op prijs. Hoe duurder het middel hoe korter de octrooitijd. Er is immers al lang geen relatie meer tussen ontwikkelkosten en eindprijs.
Meijer
7 december 2016 / 13:49