Corona en de Tweede Wereldoorlog

Voor één keer een persoonlijk blog.

Mijn schoonmoeder is 87, haar zus 83. Ze wonen op een steenworp afstand van elkaar in een seniorencomplex, ieder in een eigen appartement. Ze brengen veel tijd met elkaar door, maar ze stáán op hun zelfstandigheid, dus bij elkaar intrekken is een brug te ver. Na het avondeten gaat tante naar haar eigen appartement en daar slaapt ze.

Ze zijn bang nu. Bang dat de supermarkten leeg zijn, bang om naar de supermarkt te gaan. Bang dat eten en andere levensbenodigdheden straks door de schaarste zo duur worden dat ze er niet genoeg geld meer voor hebben. Bang om van alles en iedereen afgesloten te zijn, nu door werkzaamheden in de straat ook nog eens hun vaste telefoonverbindingen er al dagenlang uit liggen. Ze durven de deur niet meer uit.

De angst zit diep

Toen mijn vrouw vroeg waarvoor ze nu écht bang zijn – wij wonen op korte afstand, doen de boodschappen voor hen en staan ook voor andere dingen klaar als het nodig is (tante heeft een mobieltje) – kwam het hoge woord eruit. Schoonmoeder was acht toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, tante vier. Ze hebben de hongerwinter meegemaakt en hebben heel veel mensen in hun omgeving zien overlijden of wegvoeren. Die angst zit diep. Het lijkt nu opnieuw een reëel scenario voor ze, ze herbeleven die kinderjaren.

Mijn schoonmoeder en tante zijn niet uniek. Overal in het land wonen oude mensen die nu alleen thuis zitten en die misschien zelfs wel, net als zij, een traumatisch verleden herbeleven. Probeer er te zijn voor ze, ook al is het op afstand, en maak bespreekbaar wat er in hen omgaat.

Delen