COVID-19 in Suriname


Arend-Jan Meinders is intensivist in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein en ging voor de stichting SU4SU twee weken naar Suriname.

Sinds een aantal maanden loopt nu het initiatief SU4SU, een programma om te helpen bij de COVID-19 zorg in Suriname. Op dit moment zijn we met het 9de team in Paramaribo. Deze groep analisten, infectiepreventiedeskundigen, tropenartsen, huisartsen, arts-microbiologen en internisten zet zich in om de Surinaamse gezondheidszorg te helpen het hoofd te bieden aan een steeds heftiger uitbraak van de coronapandemie.

 Als intensivist probeer ik de kennis en ervaring die wij in de afgelopen maanden hebben opgedaan in Nederland over te dragen en te kijken hoe deze toepasbaar zou zijn in de situatie hier. Maar naast dat we iets proberen te brengen, is het hier ook heel leerzaam. Uiteraard zijn de verschillen in de organisatie verrassend en realiseer ik mij keer op keer wat voor een bevoorrechte positie wij in Nederland hebben. Hier moet de familie naar de Farmacie om een centrale lijn of een tracheacanule te kopen voordat deze geplaatst kan worden. Dan denk je toch even na voordat je deze plaatst.

‘Naast dat we iets proberen te brengen, is het hier ook heel leerzaam’

De meeste COVID-19 patiënten worden opgenomen in het gloednieuwe Wanica ziekenhuis, een door de Chinese regering geschonken ziekenhuis 18 kilometer buiten Paramaribo, dat bij de uitbraak van de pandemie een casco was. In zeer korte tijd lukte het de Surinamers hier een aantal afdelingen als cohort verpleegafdelingen in te richten.

Vanwege een ook hier knellend tekort aan personeel wordt er een beroep gedaan op Cubaanse verpleegkundigen en artsen. Voor Cuba zijn dit bekende uitvoerproducten, die zij over de gehele wereld sturen. Zo bestiert ic-arts Ernesto nu al bijna 6 maanden iedere dag de ic van 8 bedden en MC van 5 bedden. Iedere nacht heeft hij achterwacht gedaan terwijl hij samen met zijn vrouw en ic-verpleegkundige Betty in één kamer met bed en tafel in een guesthouse woont. Gelukkig lukte het ons om hen een dagje vrij te geven.

‘Vanwege een ook hier knellend tekort aan personeel, wordt er een beroep gedaan op Cubaanse verpleegkundigen en artsen’

Ook hier is een schrijnend tekort aan ic-verpleegkundigen, die hier 1:4 patiënten moeten werken, ondersteund door Cubaanse verpleegkundigen die noch Engels noch Nederlands spreken, en als die er niet zijn door 4vierdejaars studenten zonder enige klinische ervaring. Ondanks dat nemen de verpleegkundigen de tijd om deze studenten en leerling-verpleegkundigen te onderwijzen en zo te investeren in hun collega’s.

Doordat nu eindelijk ook hier de curve van nieuwe coronapatiënten iets afbuigt, kunnen zij ook gelukkig op adem komen. Vandaag detubeerden we de laatste patiënte die nog beademd werd; voor veleneen emotioneel moment waarbij tranen vloeiden van blijdschap en dankbaarheid.

Arend-Jan Meinders (2e van rechts) op de ic van Regionaal Ziekenhuis Wanica. Foto: Gerrit Wonders

Was er in Nederland veel scepsis over het wakker op de buik liggen en zo proberen intubatie en beademing te voorkomen, hier is dat tot standaardbehandeling verheven en lijkt het, wanneer tijdig gestart, een zeer effectieven behandeling. Zeer leerzaam is dat er patiënten zijn die soms wel drie weken grote delen van de dag met een non rebreather mask op hun buik liggen en dan opknappen en een ic-opname ontlopen. Hoe dat hier kan lukken en in Nederland niet, is een grote vraag. Wellicht is het de therapie met dexamethason en fraxiparine die het beloop beïnvloedt, of is het de autoriteit van de dokter die ook als het zwaar is de mensen laat volhouden.

Wat een ervaring, ik wens Suriname toe dat het hierbij blijft, maar Su4Su zal de komende tijd blijven helpen om ook te zorgen dat een volgende golf hier opgevangen kan worden.

Delen