Creatief behandelen

Juul Kramer (20) reist en is freelance tekstschrijver. Ze levert geregeld bijdragen voor Arts en Auto (Student). Momenteel vanuit een Grieks vluchtelingenkamp waar ze als vrijwilliger werkt en verblijft.

 

 

Oinofyta Camp in Griekenland, is het beste vluchtelingenkamp om te zijn als je een pechvogel bent. Gelukkig waren mijn medische ongelukjes tot nu toe vooral reden tot hilariteit.

Zo ben ik tot al twee keer over een van de scheerlijnen aan de tenten gevallen en tijdens een nachtje in het kamp in mijn wenkbrauw gebeten door een spin die het niet kon waarderen dat ik op zijn huisje lag te slapen. Dat laatste resulteerde in een opgezwollen oog en eindeloze vragen van de vrouwen uit het kamp, die wilden weten wat ik toch had gedaan om mijn man zo boos te maken.

Allemaal reuze hilarisch en tot nu toe niets wat de medische hulporganisatie in het kamp (Adventist Help) niet binnen een paar minuutjes op kon lossen, maar mijn nieuwste medische ‘aanwinst’ is helaas iets vasthoudender.

Na een paar dagen hoesten, kreeg ik vorige week ineens koorts. Ik stond er niet te veel bij stil, want het ligt voor de hand dat je weerstand wat lager is als je zes dagen per week werkt en weinig slaapt. Bovendien hoort hoesten er gewoon bij als je stof staat te vegen in een voormalige chemische fabriek.

Mijn linkerlong bleek een beetje ‘gharampshat’

Ik maakte mezelf wijs dat het een onschuldig virusje was, maar na vier dagen koorts ben ik toch maar even bij de collega-vrijwilligers van Adventist Help langs gegaan om ze te laten luisteren naar het gerochel in mijn longen.Na een vriendelijk onthaal kwamen die tot de conclusie dat mijn linkerlong een klein beetje ‘gharampshat’ was.

Nu spreek ik – net als de Amerikaanse arts – inmiddels genoeg Farsi om te begrijpen dat hij daarmee, zonder me ongerust te willen maken, probeerde te zeggen dat de long niet helemaal functioneerde. Waarschijnlijk als gevolg van een virale infectie die al grotendeels was opgeruimd, maar toch wilde ze me behandelen en elke dag terugzien om naar de long te luisteren en erger te voorkomen.

Zo krijg ik dagelijks een mooi inkijkje in de organisatie van de medische zorg in het kamp. Je moet als medisch team creatief en initiatiefrijk zijn als je werkt vanuit een container met alleen gedoneerde medicatie. Zo zijn er wel stapels antibiotica, maar geen ‘steroids’ in pilvorm en men vond na twee dagen ‘luisteren’ dat ik die wel nodig had.

Dat werd dus een gevalletje creatief-met-infuusvloeistof. Want blijkbaar kun je die, zo nodig, ook prima drinken. Het spreekt voor zich dat de hilariteit al snel terugkeerde in de behandelcontainer toen het glaasje Prednison-infuusvloeistof voor mijn neus stond en de dokter me een bemoedigend ‘Cheers!’ toewenste.

De volgende keer dat ik bij ze op de deur klop, zal ik iets lekkerders meenemen om mee te proosten. Hebben ze verdiend, want ze hebben het maar druk met me.

Lees hier de eerste column van Juul Kramer vanuit het Oinofyta vluchtelingenkamp.

Delen