Cruciale hulp

Onze eens zo robuuste 10-jarige Berner sennenhond Woody heeft het moeilijk. Hij kampt met klachten zoals lusteloosheid, slecht eten, hijgen, sterk vertraagde correctiereflexen en een duidelijke ataxie. Hij ligt de hele dag apathisch voor zich uit te staren en kwispelen doet hij al tijden niet meer. Woody, die we als pup kregen, is nu in zijn laatste dagen, dat is ons wel duidelijk. Hij is er al die tijd voor ons geweest, hoe kunnen wij er nu voor hem zijn?

We nemen contact op met de dierenarts. Dan wordt helder dat er onduidelijkheid heerst rond veterinaire zorg in COVID-19-tijd. De dierenarts is van goede wil, maar ook beperkt in de mogelijkheden. Gezelschapsdierenartsen behoren niet tot de cruciale beroepsgroepen (de voedselgerelateerde collega’s wel) al geldt voor hen een uitzondering op de regels voor niet-medische contactberoepen. Praktijken kunnen dus openblijven, maar voor bezoek aan huis, bijvoorbeeld voor euthanasie, ontbreken duidelijke richtlijnen. Reden waarom dierenartsen (vaak niet in bezit van voldoende en afdoende persoonlijke beschermingsmiddelen) er verschillend mee omgaan. Zeker in geval van euthanasie, waarbij vaak meerdere gezinsleden bij elkaar en vlak bij het huisdier (willen) zijn. 

‘Er is veel onduidelijkheid rond veterinaire zorg in COVID-tijd’

We willen afscheid nemen in de eigen omgeving, samen met de kinderen. Maar dat blijkt lastig voor de dierenarts, die ineens ook de kinderen thuis heeft en niet halsoverkop de praktijk kan verlaten. We kunnen wel komen. Er kan dan echter maar één persoon bij het afscheid zijn.

Gelukkig neemt Woody zelf de beslissing voordat wij dat kunnen doen. Thuis, op zijn eigen kleed, tilt hij nog een keer zijn kop op en slaakt een diepe, laatste zucht. Wat zou deze wereld van afscheid nemen er anders uit kunnen zien als de dierenarts voor gezelschapsdieren op de lijst van cruciale beroepen had gestaan.

Delen