Dag Ivan Wolffers

De (huis)artsen wier columns we nu allemaal wekelijks lezen, zijn stuk voor stuk schatplichtig aan de eind vorige week overleden Ivan Wolffers. De columns die hij in de jaren zeventig schreef voor de Volkskrant laten zich nog steeds met plezier lezen. Bovendien zetten ze de toon voor het nu – terecht – steeds populairder wordende thuisarts.nl. Ze lieten mensen kritisch kijken naar hun eigen lichaam en naar de medische stand.

Collega-artsen waren daar niet per se blij mee. Het citaat dat de Volkskrant over zijn reactie daarop aanhaalde, is messcherp: “Ze beschuldigden me ervan dat ik door het geven van al die geheime informatie over medicijnen de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt ondermijnde. Ze bedoelden daarmee waarschijnlijk dat zichtbaar werd dat ze niet alles wisten en dat sommige van hun patiënten daarom minder vertrouwen in ze hadden. Heel goed leek me dat.” Vooral dat laatste zinnetje is raak. Het wijst de weg van trust me I’m a doctor naar shared decision making. Een lange weg, maar wel een waardevolle.

‘Wolffers wees de weg van trust me I’m a doctor naar shared decision making

In laatste zinnetjes is Wolffers trouwens tot het einde heel goed gebleven. Een paar dagen voor zijn dood vroeg iemand op Twitter, die het laatste nieuws over hem blijkbaar maar half had gevolgd, of hij was overleden. Hij antwoordde prompt: ‘Bijna’. Zulke klasse is zeldzaam.

Delen