‘De achtervanger van de dokter’

Arts-schrijver Thijs Feuth – ‘Ik probeer dicht bij de werkelijkheid te blijven’

De sinds 2011 in Finland woonachtige arts Thijs Feuth schreef een boek over het jaar dat hij samen met zijn vriendin werkte op een gezondheidspost van een klein plaatsje in Fins-Lapland. “Ik vind het belangrijk ook de minder leuke kanten van het leven te laten zien.”

Tekst: Monique Bowman | Beeld: Arbeiderspers

 

Ja, hij heeft zich in het begin wel even verkeken op de moeilijkheidsgraad van het Fins. Maar inmiddels gaat de taal met zijn zestien naamvallen en soms extreem lange woorden Thijs Feuth steeds beter af. “Alleen bij moeilijke gesprekken met patiënten of hun familieleden blijft het nog weleens lastig. Maar je hoeft geen enorme woordenschat te hebben om van hart tot hart te kunnen praten”, aldus de 35-jarige arts-schrijver, die ruim zes jaar geleden vanwege de liefde naar Finland vertrok en deze zomer even in Nederland was voor de promotie van zijn autobiografische roman Achter de rug van God.

In het boek verhaalt de jonge arts – die in 2015 debuteerde met de roman Zwarte ogen – over het leven in Posio, een afgelegen dorpje in Fins-Lapland waar hij samen met zijn vriendin Eva (ook arts en in het boek Laura geheten) een jaar lang stage liep in een gezondheidscentrum.

Naast talrijke, vaak poëtische sfeertekeningen van de flora, fauna, landschappen en seizoenen in het hoge Noorden, biedt Feuth zijn lezers een inkijkje in de wereld van de Finse gezondheidszorg. Hij vertelt dat hij zich er in het begin weleens aan zijn lot overgelaten voelde. “In Nederland pleeg je als beginnend arts over bijna alles overleg met je supervisor. Hier in Finland is de geneeskundeopleiding praktischer en veel meer gericht op zelfredzaamheid. Mócht je ergens over twijfelen, dan kun je altijd telefonisch advies inwinnen. Mijn ervaring is dat medisch specialisten in Finland altijd heel correct en respectvol omgaan met artsen in opleiding.”

In zijn boek refereert Feuth, die inmiddels als aios longgeneeskunde in een ziekenhuis in de stad Rovaniemi werkt, geregeld aan de dunbevolktheid en enorme afstanden van zijn tweede vaderland. “Dat artsen hier vaak over de grenzen van hun eigen vakgebied moeten kijken, heeft daarmee te maken. Het is ondoenlijk overal specialisten te hebben, vandaar dat er een cultuur-van-elkaar-consulteren heerst.”

In Finland wordt er niet zo kritisch geëvalueerd als in Nederland

Waar sommige Nederlandse specialisten misschien iets van hun Finse collega’s kunnen opsteken als het gaat om de bejegening van artsen in opleiding, kan de Finse gezondheidszorg op zijn beurt zeker ook iets leren van de Nederlandse, vindt Thijs, die in ons land als anios interne geneeskunde en promovendus in diverse ziekenhuizen rondliep. “In Nederland was ik gewend aan regelmatige overleggen. Complicaties of
sterfgevallen op een afdeling werden helemaal uitgeplozen om te kijken of er geen fouten waren gemaakt. In Finland wordt er niet zo kritisch geëvalueerd.”

Taboe

Een boek dat voor een groot deel gaat over het leven en werken op de gezondheidspost van een plaatsje waar een derde van de bevolking ouder is dan vijfenzestig jaar; niet zo verwonderlijk dus dat de dood – ‘de achtervanger van de dokter’, in Thijs’ woorden – in menig hoofdstuk opduikt. De aios deelt niet alleen zijn filosofische overpeinzingen als het gaat om de dokter en de dood, maar schetst ook, aan de hand van voorbeelden uit de dagelijkse praktijk, de houding van de Finnen als het gaat om het levenseinde. “In Finland rust een groter taboe op de dood dan in Nederland. Het beeld dat hier wordt geschetst is dat ons land, als het gaat om euthanasie, echt is doorgeslagen.”

Verloting

De redactie verloot onder de lezers van Arts en Auto vijf boeken en vijf e-books van Achter de rug van God. Wilt u meeloten, stuur dan een mail met uw naam en VvAA-lidmaatschapsnummer naar verloting@artsenauto.nl o.v.v. ‘boek Thijs Feuth’. Zie voor de winnaars (na 07-10-17) artsenauto.nl/verloting.

Hoewel Achter de rug van God ook vele jeugdherinneringen en anekdotes bevat – zoals een vermakelijke passage over de verschillen tussen Finse mannen en vrouwen en hoe zich dat in de spreekkamer uit – zijn het vooral de persoonlijke gedachten van de auteur rondom onderwerpen als ouderdom en lichamelijke en geestelijke aftakeling die beklijven. “Ik probeer zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid te blijven, ik vind het belangrijk ook de minder leuke kanten van het leven te laten zien zodat lezers weten dat ze niet de enigen zijn die met bepaalde problemen worstelen.” Feuth vindt dat schrijvende artsen soms een té mooie wereld neerzetten. “Dat brengt het gevaar met zich mee dat je als collega denkt: hé, dat is niet hoe ik het beleef, en vervolgens aan jezelf gaat twijfelen.”

Op de vraag of hij zijn witte jas ooit aan de wilgen zou hangen mocht hij van de schrijverij kunnen leven, antwoordt Feuth dat hij in de eerste plaats arts is en blijft. Hij vertelt dat hij scheepsarts/dichter Jan Slauerhoff – die hij in zijn boek meermalen noemt – als zijn rolmodel ziet. “Ik spiegel me graag aan Slauerhoff. Niet omdat ik mezelf met hem wil vergelijken, maar omdat ik veel in hem herken; voor Slauerhoff was het arts-zijn ook heel belangrijk.” En, voegt hij eraan toe: “Bij schrijvers die niets anders doen dan schrijven, mis ik vaak de verbinding met de echte wereld.”

Delen