De burger als investeerder

Het is ineens hip om de samenleving financieel te laten participeren in de zorg. Tijdens het recente congres Zorgvastgoed hoorden we dat in 2016 de eerste zorgorganisaties zorgobligaties zullen gaan uitgeven. En kort daarvoor kwam het bericht dat de Autoriteit Financiële Markten het platform ZIB Crowdfunding toestemming had verleend om via crowdfunding de renovatie van het Admiraal de Ruyter Ziekenhuis mogelijk te maken.

Aad Koster, directeur van koepelorganisatie ActiZ, heeft ongetwijfeld gelijk als hij stelt dat crowdfundingacties minder geld zullen opleveren dan zorgobligaties, omdat institutionele beleggers in staat zijn om grotere geldbedragen in te leggen. Dit neemt niet weg dat het een waardevolle ontwikkeling is de samenleving meer te betrekken bij (de financiële kant van) de gezondheidszorg. Wie een deel van zijn spaargeld steekt in een verpleeghuis of een ziekenhuis, zal ook willen weten hoe goed deze zorgaanbieder het doet in het regionale zorglandschap. De druk voor die zorgaanbieder om kwaliteit te leveren zoals de cliënt of patiënt die ervaart wordt dan groter.

Zou ik zelf spaargeld in een zorgaanbieder willen steken? Bij het Admiraal de Ruyter Ziekenhuis heb ik grote twijfels. Het feit dat de samenwerking met het andere Zeeuwse ziekenhuis, ZorgSaam, maar niet van de grond wil komen, maakt me sceptisch. Het gegeven dat het ziekenhuis de hand ophoudt voor de renovatie maar tegelijkertijd wel veel geld wil steken in het automatiseringssysteem Epic maakt dit alleen maar erger. Bovendien: in een ziekenhuis lig je meestal maar een paar dagen. En als het echt ernstig is, word je al snel doorverwezen naar een meer gespecialiseerd centrum.  Geld steken in een verpleeghuis vind ik dan een interessantere optie. De kans is immers groot dat je daarin ooit komt te wonen. Dat geeft een sterkere binding.

 

Delen