De draad

In haar loopbaan als orthopedisch manueel therapeut kreeg Roos Doornbos een cadeau van een patiënt, aan wie ze nog altijd denkt als ze ‘een knoop aanzet’.

Als orthopedisch manueel therapeut, werkzaam in een middelgrote praktijk, deed ik eigenlijk nooit huisbezoeken. Dat was voorbehouden aan mijn collega’s fysiotherapeuten. Míjn werkzaamheden speelden zich vooral af binnen de muren van een behandelruimte. Maar als het druk was, sprong ik soms bij, even terug in de rol van fysiotherapeut. Altijd ad hoc en kortdurend. Tot er een verzoek kwam voor een serie behandelingen aan huis, en er geen fysiotherapeut beschikbaar was.

Het ging om een oudere, terminaal zieke vrouw. Ze woonde, met haar man, nog in de woning waar ze na hun huwelijksdag waren ingetrokken. De hulpvraag was simpel: kon ik helpen de vrouw zo lang mogelijk zelfredzaam te laten zijn? Het echtpaar wilde niet verhuizen. De twee voelden zich prettig in hun vertrouwde omgeving en konden, te midden van hun spulletjes, genieten van de kleine dingen die het leven hun nog bood.  

Twee keer per week gingen de vrouw en ik aan de slag: knelpunten inventariseren en functionele vaardigheden opnieuw aanleren binnen haar mogelijkheden. Tijdens het oefenen was er gelegenheid tot praten. Eerst ging het over oppervlakkige zaken. Later ook over het leven, en de dood die zich sneller dan gedacht aan haar opdrong. Haar man liet ons altijd even alleen. Híj liet me na de sessie altijd uit, zodat hij zijn verhaal ook even kon doen. Zo leerde ik deze mensen in korte tijd best goed kennen.

Ik kreeg een inkijkje in hun liefde voor elkaar

Toen de vrouw verder achteruitging en uiteindelijk toch moest verhuizen, waren ze beiden verdrietig, maar ook dankbaar dat ze nog zo lang hadden kunnen wonen op hun favoriete plek. Ze bedankten mij en vroegen wat ik wilde hebben voor al mijn inzet. Waarop ik antwoordde dat het mijn werk was, en dat ik al meer gekregen had dan ik wensen kon. Namelijk: een inkijkje in hun liefde voor elkaar en de levenswijsheid die ze met me hadden gedeeld. Ik vond dat een mooie, zeer waardevolle en verrijkende bijvangst. Maar ze wilden me toch iets geven.

Na lang nadenken, kwam er een blikje op tafel. Ik werd er een beetje zenuwachtig van. Toch niets van waarde? Nee. In het blikje zaten alle klosjes garen die ze had. Het garen was oud, maar sterk, want van goede kwaliteit. Zij zou het nooit meer gebruiken, en ze vond het een mooi idee als ik dat wel zou doen.

En nu, zo’n 20 jaar later, denk ik, bij het aanzetten van een knoop, nog elke keer terug aan deze vrouw. Net als de draden in het blik zat ze heus weleens in de knoop. Ze pakte, zodra ze kon, echter altijd de draad weer op. Ik denk aan de vrouw die, toen haar leven door ziekte aan een zijden draadje hing, mij iets cadeau deed: de draad die haar, in mijn gedachten, in leven houdt.

Ik hoop dat mijn voorraadje nog even meegaat.

Iedere (para)medisch professional heeft wel een patiënt of cliënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Heeft u ook een ontroerend of grappig verhaal? Stuur het dan in 330 tot 500 woorden naar redactie@artsenauto.nl (o.v.v. Onvergetelijk).