De kern van het vak

Afgelopen maand liep een zoon van een bevriende collega zijn co-schap huisartsgeneeskunde in mijn praktijk. Bij het introductiegesprek bleek het een leuke vlotte vent met een meer dan gemiddelde belangstelling voor zaken als ‘beleid en beheer van de huisartsenvoorziening’. Het zijn de aspecten van het vak die ook mij erg aanspreken. Afspraken variërend van het maatschapsoverleg tot een bestuursvergadering van de zorggroep arceerden we in zijn en mijn agenda. Ik zou hem een fantastisch co-schap bezorgen waarbij zijn specifieke leerwensen volledig aan bod zouden komen.

Ik vind dat ik als bestuurder met mijn voeten in de klei moet blijven staan

Toen begon mijn spreekuur op maandag. Ik zag hem met open mond en bijna kinderlijke verwondering kijken naar de mensen aan de andere kant van mijn bureau. Samen kwamen we tot de conclusie dat het een bijzonder voorrecht is als huisarts een zinvolle bijdrage te kunnen leveren aan het leven van mensen die met vragen bij je komen. Zijn rake observaties, slimme vragen en enthousiaste bijdragen aan de consulten deden mij denken aan iets wat ik de moeite waard vind met u te delen. Namelijk mijn eigen traject met een loopbaancoach van enkele jaren geleden. Niet erg gebruikelijk voor een huisarts, maar zeer de moeite waard. Zij liet mij een antwoord geven op de – aan mijzelf gestelde – vraag of ik een keuze zou moeten maken tussen het vak van huisarts en het vak van bestuurder. Na diverse gesprekken kwam ik tot het inzicht dat ik juist geen keuze moest maken. Ik wilde beide. Sterker nog, ik vond en vind dat ik als bestuurder met mijn voeten in de klei moet blijven staan.

Open deur? Naïef? Kinderlijk eenvoudig? Allemaal waar. Maar deze co-assistent deed me beseffen dat ik in de hectiek van alledag, hoe interessant en belangrijk het ‘beleid en beheer van de huisartsenvoorziening’ ook is, moet blijven oppassen niet voorbij te gaan aan de kern van mijn vak.

En die co-assistent? Die wordt een heel goede huisarts. Met hart en oog voor zijn patiënten.