De postcode centraal

Er zijn momenten dat ik er helemaal niets van snap. Staan de patiënt en de zorg daadwerkelijk centraal, of proberen we koste wat het kost extra werk te voorkomen? Ik doel nu op een bepaalde mentaliteit, die ik maar even de postcodementaliteit noem. Vaag? Laat ik een concreet voorbeeld geven. Op advies van mijn coach (tevens echtgenoot) zal ik proberen me bij de feiten te houden.

Niet zo heel lang geleden hadden we een patiënt in zorg waar we eigenlijk niet zo goed raad mee wisten. Complex, langdurig, hardnekkig. We deden ons best, maar ons best was gewoon niet goed genoeg. Gelukkig hebben we binnen de eigen instelling een expertiseteam met precies die kennis en ervaring die we op dat moment nodig hadden.

We vroegen ons expertiseteam om begeleiding van het team en behandeling van de patiënt. Het antwoord liet niet lang op zich wachten: “Deze patiënt woont niet binnen ons postcodegebied, was dat jullie bekend?” Eh… hoezo? We werken binnen dezelfde instelling! Patiënt is hier opgenomen! Uitgaande van een vergissing, stuurden we een tweede mailtje. Het antwoord kwam deze keer van een echelon hoger: “Het wordt ons niet helemaal helder wat jullie vraag is. Patiënt woont buiten onze regio (…) Daarnaast hebben we ook nog wat vragen over de indicatiestelling.”

Blijf maar lekker binnen je eigen postcodegebiedje. Met je expertise

Terwijl we nog met het expertiseteam aan het heen en weer mailen en bellen waren, liepen op de afdeling de gemoederen zó hoog op dat ik – op een zondag nog wel – een bevriende ervaringsdeskundige gebeld heb. Of ze met onze patiënt wilde komen praten. Dat wilde ze wel. Ze stelde me een paar adequate vragen (nee, ze vroeg niet naar de postcode) en kwam twee dagen later al langs.

De feiten: Het expertiseteam heeft de kennis en ervaring die wij nodig hebben en zit op 5 km afstand. Als het verkeer mee zit kunnen de collega’s binnen 9 minuten ter plaatse zijn. De ervaringsdeskundige woont een stuk verder en legt een afstand van 180 km af. Daar doet ze op de heenweg 2 uur en 10 minuten over. Ze praat anderhalf uur met de patiënt. Vervolgens reist ze 180 km naar huis, daar doet ze 1 uur en 50 minuten over.

U ziet, ik hou me keurig aan de feiten. Op mijn heetgebakerde mening zit niemand te wachten. Maar stiekem denk ik: blijf maar lekker binnen je eigen postcodegebiedje. Met je expertise. Het is met jouw team kennelijk als bij die ene loterij: alleen prijs als je binnen die ene postcode woont, en de juiste loten (indicatiestelling) hebt.

Nog meer feiten: In de GGZ is het soms makkelijker om expertise van buiten de eigen instelling in te winnen. Bij het CCE bijvoorbeeld. Het CCE is een door VWS gesubsidieerde centrum voor consultatie en expertise dat geen ‘postcodegebied’ kent. Jaarlijks doet het CCE 1150 consultaties in de langdurige zorg.

Mijn coach heeft gelijk, de feiten spreken voor zich.

Delen