De valkuil van vakantie
We maken een bijzondere reis dit jaar. We hebben samen met een ander gezin twee laro’s gehuurd met twee tenten op het dak. De reis gaat plaatsvinden in de Pyreneeën. De enige kampeerervaring die ik heb stamt uit mijn marinetijd. Ik herinner mij nog de bivak op Texel (in de stromende regen in een puptent) en de FDS training in Marnehuizen. De uit die tijd overgehouden kompas en thermosfles moeten dus wel mee.
Iedereen van ons reisgezelschap heeft zijn eigen ideeën en wensen bij de trip. De mannen willen gewoon door de modder rijden. De kinderen zijn al blij als ze kunnen spelen en voetballen. En ik, ik wil gewoon dat alles goed loopt. Dat is toch de enige garantie voor succes?
Zo bereid ik de reis zo goed mogelijk voor. Ik verzamel allerhande handigheidjes. Lampjes, lichtgewichthanddoeken, spanbanden, zwembandjes, zonnepaneeltjes voor de mobiel, smaakmakers, etc. etc. Ik ben er maar druk mee.Lex de laroverhuurder waarschuwt ons. Zet wel even door; de eerste 3 dagen zijn zwaar, daarna is het genieten.
De eerste dag in de laro voelen wij ons eigenlijk de koning te rijk. Wat een geweldige manier van reizen. Alles wat we nodig hebben zit in de achterbak en we hebben altijd de beschikking over een slaapplek met uitzicht. En ik ben eigenlijk niets wezenlijks vergeten.
Vol goede moed zetten we koers naar de Pyreneeën. Na twee dagen pakken wij het trans-Pyreneeën routeboek erbij. We starten met de eerste trip: een tocht van 26 kilometer met Pijltje-bolletje. Nadat we het systeem in de vingers hebben, komen we op steeds kleinere onverharde weggetjes. We gaan langs steile afgronden, door dichte bossen, diepe kuilen, we zien prachtige bloemen en planten, veel, heel veel vlinders, en eindigen met net zo veel rupsen op de auto.
Maar wat gaat de tijd snel. Over die enkele kilometers doen we uiteindelijk 3 uur. Het plan dat we hadden – een stopplaats overslaan om sneller bij ons doel, de eeuwige sneeuw te komen – liep in de soep. We belanden op een camping met een heerlijk en welverdiend zwembad voor de kinderen.
Waarom lukt het me niet om de touwtjes te laten vieren?
’s Avonds loopt alles voor mij nog verder in de soep. Ik wil dat we een borrel kunnen drinken, dat de kinderen rustig doen en gezellig spelen, dat we lekker eten, dat de bedden zijn opgemaakt, dat de auto is opgeruimd, en dat we morgen weer alles kunnen vinden. Tja, en als dan de shampoo in de toilettas is opengegaan, en als ik de pleisters niet kan vinden om mijn dochter mee van haar pijn te verlossen en dat als ik dan wil slapen ik mijn eigen slaapshirt niet meer op zijn plek kan vinden, is de camping ineens te klein.
Ik ben de controle kwijt. Wat een dooddoener. Waarom lukt het me niet om de touwtjes in handen te houden? Maar eigenlijk is het veel erger, waarom lukt mij het niet om de touwtjes te laten vieren.
Goh, het leven in een laro is een geconcentreerde versie van de grote wereld en ook hier word ik geconfronteerd met mezelf. Gelukkig in een miniversie. Want na deze dag lukt het me om de touwtjes te laten vieren en niet alles zelf te willen doen en regelen. Het wordt een geweldige reis. We komen op prachtige plekken met oude bruggen, kastelen, we zwemmen in verlaten meren, we vinden afkoeling in de sneeuw in Andorra, en we kamperen wild. Ik heb een mooie tijd met vrienden en geniet van mijn man en kinderen.
Het kleine leventje vanuit een laro is een afspiegeling van het echte leven en van het werken in de praktijk. Ook hier is het belangrijk om los te laten en te genieten van de kleine dingen dicht om mij heen.
