Dialoog zorgverzekeraar-zorgverlener
Feit: zorgverzekeraars voeren uit principe niet of nauwelijks gesprek met individuele zorgverleners. Er is geen uitwisseling over ieders zorgen, laat staan over mogelijkheden in de samenwerking. De frustratie bij zorgverleners daarover is soms groot. Die frustratie kan een eventueel gesprek laten uitmonden in een discussie, in een uitwisseling van standpunten. Om daarna de conclusie te trekken ‘dat we het erover eens zijn dat we het oneens zijn’. Punt. Einde ‘gesprek’. Ieder gaat zijns weegs. Om met nog minder verwachtingen van een gezamenlijk gedragen resultaat naar een volgend overleg te komen.
Een goede dialoog tussen zorgverzekeraar en zorgverlener zou in een veel kortere tijd zo veel meer kunnen brengen. Dialoog is geen gesprek en geen discussie. In een dialoog wordt vanuit een zuivere intentie met een open hart geluisterd. Vanuit de open wil om alle oordeel op te schorten en niet van tevoren al de stellingen te betrekken. Otto Scharmer heeft in zijn boek Theory U prachtig wetenschappelijk onderzoek naar deze dialogische kwaliteiten en communicatieve vaardigheden beschreven. En die toegepast op organisatieontwikkeling, maar ook op het gesprek tussen arts en patiënt.
Meer tijd nemen voor dialoog spaart tijd
Ik merk dat ik razend benieuwd ben wat er zou gebeuren als ik op deze manier een dialoog met de zorginkoper van mijn belangrijkste zorgverzekeraar zou kunnen voeren. Wat hoor ik als ik zonder oordelen naar haar (ik weet dat het een vrouw is) zou luisteren? Maar ook: waarom doet zij ten diepste wat ze doet? Wat zijn haar overtuigingen en drijfveren?
En ik ben benieuwd wat er zou gebeuren als zij met een open hart en open wil naar mij luistert.
Stel dat een dergelijk gesprek tot stand kan komen. Dan zal het niet eenvoudig zijn om mijn eigen zorgen en standpunten als zorgverlener naar de achtergrond te plaatsen. Maar wellicht is dat ook voor een zorginkoper het geval. Ik realiseer me tegelijkertijd dat dat laatste een aanname is. Die ik niet kan checken omdat het werkelijke gesprek over ieders diepste drijfveren tot nu toe ontbreekt.
Mag ik iets van de mijne ventileren? Ik ervaar dagelijks dat open luisteren en open spreken (dus zonder oordelen) de dialoog en verbinding tussen mensen tot stand brengt en in stand houdt. En ik ervaar de kracht van tijd. Tijd om te luisteren naar wat de ander beweegt. Meer tijd nemen voor dit proces spaart tijd, paradoxaal genoeg. Zodat we in dialoog kunnen ontdekken waar de gezamenlijke mogelijkheden liggen. Mijn oproep tot gesprek blijft!
