Secondelijm

Op de oproep of er ooit tijdens uw vakantie een beroep op u is gedaan als zorgprofessional, kwamen tal van verhalen binnen. U leest ze hier in de reeks Dokter in de buurt?

Tekst: Martin A. Bornsveld | Beeld: Tamar Smit

Voor alle zekerheid neem ik al jaren tijdens vakanties een wat grotere verbandtrommel mee met als extra wat hechtmateriaal, een pincet, een chirurgisch mes en een schaar. Elk jaar weer netjes via de autoclaaf in plastic verpakt mochten de spulletjes de reizen meemaken. Het was in de tijd van opkomst van het cyanoacrylaat. Goed spul om weefseltransplantaten te ‘hechten’, want slijmvlies met naald en draad op zijn plaats brengen was geen makkie. Het was te gevaarlijk om in de algemene praktijk te gebruiken, dus kon dat alleen in een klinieksetting of in het ziekenhuis. Toch lag het bij iedere doe- het-zelfzaak gewoon in het schap naast de Velpon en houtlijm!

Op een camping bij Kirchzarten zaten we bij de caravan toen onze buurman zich aan een tafeltje zette met een doos met modelbouwhuisjes. Er werd een tubetje lijm bij gelegd dat te klein was voor de gangbare plastic lijmsoorten. Ik dacht bij mezelf: hij zal toch niet…?

Er maakte zich een lichte paniek van buurman meester

Na enige tijd was er duidelijk wat lijm te veel aangebracht en buurman veegde dat met zijn wijsvinger achteloos weg. De wijsvinger ging vervolgens richting duim en klaar was het lijmproces. Er maakte zich een lichte paniek van buurman meester.

En toen kwam de verbandtrommel eindelijk een keer van pas. Heel voorzichtig en met tandheelkundige precisie heb ik beide vingers los weten te snijden. Zelfs zonder een druppeltje bloed. Ik denk wel dat vingerafdrukken nemen een tijdje geen zin zal hebben gehad.

Martin A. Bronsveld (72, tandarts in ruste)