Onderbeenfractuur

Op de oproep of er ooit tijdens uw vakantie een beroep op u is gedaan als zorgprofessional, kwamen tal van verhalen binnen. U leest ze hier in de reeks Dokter in de buurt?

Tekst: Wilbert Cools | Beeld: Tamar Smit

In 2008 hebben we een wandelreis geboekt langs de dorpjes van Cinque Terre in Ligurië. Daaraan voorafgaand zullen we dagwandelingen maken in het binnenland. Na vliegreis, trein en taxi komen we eind van de middag aan in een zeer afgelegen agriturismo in het prachtige binnenland.

In afwachting van de maaltijd zitten we op ons terrasje uitkijkend over het dal. Een ander wandel-echtpaar passeert op weg naar het appartement op de eerste etage. Niet lang daarna horen we van daar een harde bons en een schreeuw, gevolgd door gekerm.

Wij kijken elkaar aan. Na enige tijd verschijnt de man op het balkon en vraagt “of wij iets weten van EHBO.” Ik loop de trap op. De vrouw ligt op bed. Vanaf de drempel van de slaapkamer zie ik aan de stand van de voet ten opzichte van het onderbeen dat hier op niet mis te verstane wijze sprake is van een fractuur met dislocatie.

Ik zeg de man dat ik huisarts ben en dat mevrouw een onderbeenfractuur heeft. “Ik ben neuroloog”, zegt hij, “maar een neuroloog heeft geen verstand van fracturen.”

‘Een neuroloog heeft geen verstand van fracturen’

Zij blijkt gevallen te zijn in de badkamer. Op basis van mijn onderzoek en de toenemende pijn vrees ik voor compartimentsyndroom en leg haar uit dat ik wil reponeren. Zij gaan beiden akkoord. De man aan het hoofdeind. Voorzichtig, geleidelijk tractie-verhogend lukt de repositie, met de bekende korte, hevige pijnscheut. Ik prijs mevrouw. Daarna wordt de pijn snel minder en de voet kleurt bij.

We fixeren de voet tussen kussens en opgerolde handdoeken.

Na nogmaals te hebben herhaald dat een neuroloog geen verstand heeft van fracturen, herneemt hij zijn autonomie en gaat bij de eigenaar een ambulance regelen.

Een wel heel abrupt einde van een vakantie die nog moest beginnen.

Wilbert Cools (gepensioneerd huisarts)