Schippersvrouw

Op de oproep of er ooit tijdens uw vakantie een beroep op u is gedaan als zorgprofessional, kwamen tal van verhalen binnen. U leest ze hier in de reeks Dokter in de buurt?

Tekst: Lara Kooyman | Beeld: Tamar Smit

Ten tijde van dit verhaal was ik rond de dertig, en zo’n zeven jaar afgestudeerd. Mijn man en ik gingen twee weken naar Turkije. Na de eerste week zouden we per zeilboot naar Marmaris varen. Op een gegeven moment vroeg de reisleiding me tijdens een afsluitend etentje even mee te komen; of ik inderdaad verloskundige was en zo ja, of ik naar de schippersvrouw wilde kijken, want ze had buikpijn.

Die vertelde dat ze ongeveer zes weken zwanger dacht te zijn en nu enorme buikpijn had, ook wat pijn tussen de schouders en iets vaginaal bloedverlies. Ze had geen koorts, was niet misselijk en hoefde niet te braken. De buik palperen was enorm pijnlijk. Een extra uteriene graviditeit stond bovenaan mijn d.d. en ik stelde voor zo spoedig mogelijk een echo te laten maken. Maar helaas was het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Marmaris. En dat was via de zee bijna net zo snel te bereiken als via land.

Ik heb moeten praten als Brugman om hen van de ernst te overtuigen

Zodoende besloten de schipper en zijn vrouw dat ze morgen met ons naar Marmaris zouden zeilen zodat de vrouw daar dan een echo kon laten maken. Ik heb moeten praten als Brugman om hun ervan te overtuigen dat een E.U.G. een tikkende tijdbom is. De ernst van de situatie werd duidelijk en uiteindelijk werd er ’s avonds ambulancevervoer geregeld. In Marmaris werd mijn diagnose bevestigd en volgde een operatie.

De schipper koos ervoor om toch, na een kleine vertraging van anderhalve dag, met ons te gaan zeilen. En zo kwamen we na een paar dagen aan in de haven van Marmaris, waar zijn vrouw ons stond op te wachten met een grote doos baklava, om de ‘goede’ afloop te vieren.

Lara Kooyman (48, verloskundige)