Corpulent

Op de oproep of er ooit tijdens uw vakantie een beroep op u is gedaan als zorgprofessional, kwamen tal van verhalen binnen. U leest ze hier in de reeks Dokter in de buurt?

Tekst: Lara Kooyman | Beeld: Tamar Smit

 

In februari 2009 vierde ik met mijn vrouw, twee kinderen met partners en hun 4 kinderen onze 40-jarige bruiloft in Sharm al Sheik, Egypte. Ik was sinds 1978 radioloog in Almelo. De chartervlucht vertrok ’s nachts om 3 uur van Schiphol.

Kort voor de landing in Egypte om 6 uur klonk de oproep of er een dokter aanwezig was. Als radioloog heb je verstand van het hele scala van ziektebeelden, maar weinig ervaring met behandeling en acute situaties (tenzij allergische reacties op contrastmiddelen). Toen echter niemand zich meldde, bood ik me aan op aandringen van mijn ‘bruidje’.

Het bleek te gaan om een zeer corpulente man, die alleen reisde en niet aanspreekbaar was. Het echtpaar naast hem had opgemerkt dat hij pillen zat te slikken en had die uit zijn zak gehaald. Het waren bèta blokkers en digoxine. Kennelijk was hij een cardiale patiënt.

Ik voelde zijn pols: die was regelmatig maar langzaam, en ook zwak. Hij zat aan het gangpad. Ik wilde hem op de grond leggen om de doorbloeding van zijn hersenen te bevorderen. Maar de man was zo dik dat hij niet in het gangpad paste. Bovendien verhinderde zijn gewicht eventueel overtillen.

De man was zo dik dat hij niet in het gangpad paste

Ik vroeg de purser om een zuurstofkapje. Daar knapte hij in enkele minuten van op. Hij vertelde dat hij het heel warm had gehad en wel vaker collabeerde.

Met de purser sprak ik af dat een ambulance klaar zou staan bij de landing. Aldus gebeurde. Alle vakantiegangers in ons toestel wisten inmiddels wat er gaande was. Ze waren verzocht om te blijven zitten totdat de zieke was uitgeladen.

Meteen na de landing kwamen een Egyptische dokter en broeder in onberispelijk wit kostuum, gewapend met een brancard, het vliegtuig binnen. Inmiddels kon de patiënt weer praten en lopen, en ik raadde hen aan deze zeer dikke man niet op hun brancard te vervoeren, doch verticaal mee te nemen.

Na het uitchecken en bij de douane stonden alle passagiers me bewonderend aan te gapen en glommen mijn kleinkinderen van trots, dat opa een leven had gered!

Maar in werkelijkheid heb ik niets kunnen doen behalve mijn gezond medisch verstand gebruiken.

Kees Vellenga (71 jaar, gepensioneerd radioloog)

Delen